jeżeli istnieje jakiś powód, dla którego zaczynam oglądać jakiś film lub serial (praktycznie nie oglądam, ale zdarza się), i w połowie decyduję, że nie mam zamiaru tego kończyć, to są to związki i to, jak są przedstawiane w większości z nich, zwłaszcza w sitcomach.
ogólnie temat związków jest bardzo obszerny i pewnie ten wpis będzie cholernie długi, ale muszę gdzieś wylać zbieraną przez lata frustrację na społeczeństwo i postrzeganie miłości, czy jakkolwiek można to nazwać.

po pierwsze, nie wiem czemu, utarło się, że ta druga osoba w związku ma uzupełniać tą pierwszą. spoko, niby nie brzmi tak źle, bo w gruncie rzeczy jeżeli znajdzie się jakaś osoba o podobnych zainteresowaniach, guście czy charakterze, to może być z tego naprawdę potężne duo. ale mam wrażenie, że większość ludzi postrzega to w taki sposób, że sami są bezwartościowi i dopiero po znalezieniu tej jednej konkretnej osoby mają stać się lepszymi ludźmi, jakąś wersją pro, którą nie da się stać w pojedynkę. i nie jest to prawda, bo później mamy wysyp toksycznych związków, gdzie jedna osoba ma drastycznie niskie poczucie własnej wartości, druga cały czas stara się to jakoś naprawić, aż koniec końców zaczyna ją to męczyć. związek się kończy, a osoba z niską samooceną jest przekonana, że teraz już na pewno jest bezwartościowa, skoro ktoś postanowił ją zostawić. i samoocena spada dalej.
wydaje mi się, że żeby w ogóle pchać się w jakikolwiek poważny związek, powinno się najpierw przepracować swoje najważniejsze problemy i przede wszystkim choć trochę polubić siebie, żeby w razie zerwania mieć świadomość, że to nie była jedyna osoba na świecie i że samemu też da się żyć.

drugi, mój ulubiony theme, miłość od pierwszego wejrzenia!! jeden z najbardziej szkodliwych motywów, a ludzie nadal w to wierzą, bo to przecież musi być przeznaczenie. otóż nie. jesteśmy ludźmi i niesamowicie działają na nas czynniki wizualne. jeżeli coś jest ładne, mimo że jest badziewiem, jesteśmy w stanie to kupić bez zastanawiania. i to samo mamy jeśli chodzi o związki na podstawie wyglądu, właśnie od tzw. pierwszego wejrzenia. ludzie wiążą się z osobami, które im się podobają z zewnątrz (co też jest dość istotne w związku, ale nie najważniejsze), myląc zauroczenie wyglądem z miłością. miłość to uczucie stałe, a nie tylko sporadyczne wystrzały endorfin i dopaminy przy gapieniu się na kogoś atrakcyjnego. i jak tylko słyszę ludzi, którzy opowiadają jak zakochali się w kimś od pierwszego wejrzenia, bierze mnie nerwica i mam ochotę wytłumaczyć im chemię ich mózgów i psychologię od samego początku.
jednocześnie te same osoby po dłuższym czasie nudzą się sobą, bo okazuje się, że mają zupełnie różne charaktery i brak im wspólnych zainteresowań czy tematów do rozmów. to samo tyczy się rzucania "kocham cię" po kilku tygodniach/miesiącu znajomości, kiedy wszystko jest zbyt świeże. naprawdę trzeba kogoś poznać, żeby można było stwierdzić, czy się kogoś kocha i 5 minut wgapiania się w kogoś fizycznie atrakcyjnego nie jest w stanie zastąpić godzin rozmów i poznawania drugiej osoby.

do tego pojawia się jeszcze brak szczerości wobec drugiej osoby, zabawa czyimiś emocjami i psychiką, bo przecież w sumie to nic strasznego, zdradzać kogoś, czy nie być do końca szczerym. przecież to tylko związek, jak nie ta osoba to inna, najlepiej w ogóle angażować się w 12 relacji miłosnych naraz :D
(pick me kolezanki entered the chat)
a tak całkiem serio, błagam skończmy z normalizowaniem toksycznych zachowań tego typu, jeżeli jakaś osoba nie potrafi zebrać się na odrobinę szczerości, to nie zasługuje nawet na odrobinę uwagi, koniec kropka. to samo tyczy się wchodzenia w ten sam związek kilka razy. nie słyszałam ani jednej sytuacji, gdzie za drugim razem wypaliło. jeśli nie wyszło za pierwszym, to za drugim razem najprawdopodobniej też nie wyjdzie i pakowanie się w to samo jest stratą czasu i nerwów.
w ogóle romantyzowanie toksycznych ludzi w książkach czy popkulturze na zasadzie "był złym chamem, co tydzień inna laska, ale dla mnie się zmienił!!" jest naprawdę szkodliwe, bo tego typu rzeczy czytają osoby wkraczające w wiek nastoletni, które nie mają pojęcia skąd czerpać wzorce i mogą paść ofiarą wykorzystywania przez właśnie takich ludzi. jeżeli ktoś jest złym chamem wobec każdego, szanse że się zmieni są drastycznie niskie, wręcz zerowe, nie zmieni tego niczyja miłość. niemniej jednak mimo to autorki książek dla nastolatek kochają ironicznych drani i myślą, że piszą piękne historie, podczas kiedy właśnie wręcz przeciwnie, mogą zniszczyć światopogląd młodym osobom, które zaufają nieodpowiednim ludziom. do tego dochodzi jeszcze kwestia przywiązania i szybko okazuje się, że od toksycznej osoby ciężko odejść (niezależnie od tego, czy toksykiem jest kobieta czy mężczyzna), i ludzie potrafią trwać w takich związkach latami, z sentymentu.

wydaje mi się, że żeby wejść w jakikolwiek związek, trzeba chociaż trochę zdawać sobie sprawę z tego, że niebędąc w związku też da się żyć i czasem tak jest lepiej dla obu stron, jeżeli jakaś osoba cech**e się nadmiarem destrukcyjnych/toksycznych zachowań lub po prostu nie jest tą osobą. szanujmy siebie, swój czas i swoje zdrowie psychiczne 🛐