Już dawno żaden koń nie wystrzelił mi takiego brana, żebym znalazła się na ziemi. No cóż, w końcu trzeba było 😅. Jedyny w swoim rodzaju, złośliwy i uparty… Halicz.
Gdy do nas trafił po zajazdce nikt nie sądził, że będzie tak ciężko. Miał być koniem do towarzystwa dla Nitry, kompanem bardziej dla mojej mamy i sportowym kucem do startów 🤷. Po okropnych przeżyciach i psychiką delikatną jaką ma mało, który koń. Mimo tego ile czasu, pracy i pieniędzy w niego włożyliśmy wciąż jest koniem takim jakim jest. Podczas naszej drogi przeszło tyle momentów, w których myśleliśmy o jego oddaniu. Tyle myśli, że nic nie osiągniemy. Uciekał ode mnie na padoku czy w boksie, kopał, wyskakiwał do mnie z zębami, na jazdach była ciągła brykanka i pędzenie. Więc się go bałam. I moi rodzice też, bo mieli nijakie doświadczenie z końmi 🙄. Mimo, że miałam wsparcie w trenerach nie sądziłabym, że do czegokolwiek dojdziemy. I wiecie co? Wciąż nikt nas nie widzi i już nigdy nie zobaczy na czworobokach czy parkurach 😂. A mi przeszło na to parcie. Mam nadąsanego, najlepszego przyjaciela, który w końcu mnie szanuje i mi ufa. Jak na niego wsiadam i wymagam czegoś ponad jego możliwości to historia się powtarza… stawia dęby, blokuje się na pomoce, kompletnie mnie olewa. Wiecie co wtedy robię? Zsiadam, bo wiem, że znowu ma bolesności w ciele i to nie jego dzień 🙁. I nie mam do niego wyrzutów za to, co przeszedł za młodziaka. Ten gałgan nauczył mnie takiego podejścia do koni i odczuć w stosunku do nich jak żaden inny. Nie mam na myśli tylko sposobu jazdy, ale umiejętność pracy z ziemi i spokój, który stłumia moje negatywne emocje, gdy przebywam ze zwierzętami. Haliś jest towarzyszem do wypadów w teren, przy dobrym samopoczuciu nawet do niskich skoków (on po prostu uwielbia)! I najważniejsze- członkiem rodziny, którego nigdy nie oddam 🙈
Taki emocjonalny wpis. Po dzisiejszej rozmowie z mamą o naszym dereszu wzięło mnie na solidne przemyślenia 😅

Co zawdzięczacie koniom? Macie "tego", który nauczył Was najwięcej?
"Mame wsiadaj, skaczemy!" 😂