ROZBITY KSIĘŻYC

minęło tyle czasu,
jednak ja wciąż pamiętam twoją twarz

jakbym wczoraj
dokładnie przyglądał się jej i zauważał wszystkie twoje piękności,
pamietam zmęczone, zielonkawe oczy, bo ciężko było spać w pustym domu,
bliznę przecinającą podbródek,
pamiątkę po niesławnych pomysłach,
białe włosy z rozdwojonymi końcówkami,
będące zawsze w nieładzie

oraz tą idealną cerę, która traciła chłodne barwy na wskutek rumieńca wywołanego przez kruche pocałunki
nieśmiały nastolatków

właśnie, pocałunki. je wspominam najlepiej

jednak pamiętam to wszystko
w s z y s t k o

każdy dzień spędzony z Tobą
każdą noc, kiedy nawiedzałeś mnie w  snach,
każdy dreszcz przechodzący przez moje ciało, gdy szeptałeś mi do ucha,
przyjemne ciepło twoich dłoni wodzących po mojej skórze

byłeś dla mnie jak rozbity księżyc
i nieważne co to dla ciebie oznacza
r o z b i t y k s i e z y c
bo dla mnie to najszczersze wyznanie miłości
liczę, że pamiętasz

to wtedy zburzyła się twoja powłoka fałszywych uczuć
poruszona przez moje słowa
i z wnętrza księżyca zaczęło wpływać ciepło

ja, napawany miłością
ty, taki sam

ten wiersz nigdy nie będzie piękniejszy niż jakiekolwiek wspomnienie ciebie.

żadne wspomnienie ciebie nie będzie piękniejsze niż ty.

ciało, które przestało być domem dla ducha,
a zamiast tego stało się

najszczerszym wspomnieniem
utęsknionej osoby.

dlaczego rozmawiamy z grobami, a nie z niebem?
dlaczego mówimy do ciała, a nie do duszy?