na ustach moich
obdartych z cnoty
zasiadł już kurz i chyba mogę spytać

czy zostałbyś, gdybym wtedy ośmieliła się poprosić?

czy zostałbyś?

gdyż cicho tu bez ciebie
a twoje imię wykrzykuję tylko w koszmarach

teraz nikt nie rozbiera mnie z formalności
nie dotyka mętniejącą śliną
nie obdarzą zamglonym spojrzeniem

teraz nikt już mnie nie kocha i to boli najbardziej
bo odchodząc
zabrałeś ze sobą pewne marzenia

marzenia o miłości bodajże

więc czy to będzie głupie,
jeśli przyznam, że tęsknię?

bo w końcu odszedłeś, abym nigdy nie musiała się na to zdobyć
a ja teraz oplułam twoje decyzje

pisze tylko wzruszona
rozmasowując knykcie lewej dłoni
liżąc, bo uschły od zimowego wiatru

piszę tylko wzruszona
a uczucia dzielę na niepoznane
i nieruchome

na przykład
płakać i płakać przez całe dnie
by się chciało
przez złamany paznokieć
i śmierć przyjaciela

by się chciało
bo płacz jest piękny
płacz okiełznany bliskością, tylko taki

i to nie dotyk najprawdziwszy
ale łzy muskają
smutny pigment

więc kochanie, zapłacz dla mnie
gorzkimi łzami
gdy będę odchodzić
łkając też

i ścieżki wyryte na naszych policzkach
zapłoną
ogniem najprawdziwszym

kochanie, zapłacz
jako dowód
miłości