Drogie Nietoperki,
Miałam okazję w ostatnim czasie poczuć się nieco jak Herkules Poirot, któremu przyjaciel mówi, że ostatni występ primabaleriny w porównaniu z jego będzie niczym, bo przecież nigdy nie zakończy kariery. U mnie, co prawda nie o karierę szło a o opowiadanie, więc że tak powiem jeszcze mniej przyjemnym to było. Gdyby ktoś odniósł wrażenie, że ja go w ogóle nie zaczynałam tylko od pierwszego zdania ciągle kończyłam to sporo by w tym było prawdy. Na początku cięgiem jeszcze w roku akademickim poszły mi dwa akapity a potem była walka ciężka z materią literacką i fabularną, ale wynik wydaje mi się całkiem niezły. Skoro opowiadanie już jest to mogę, co nieco powiedzieć o jego twórczych zamierzeniach i różnych inspiracjach. Przede wszystkim miało być ono połączeniem kryminału, romansu i powieści grozy w jednej na poły pamiętnikarskiej relacji mężczyzny posiadającego silny rys romantyczny, do czego jeszcze powrócę przy okazji omawiania poszczególnych odniesień. Pomysł na całość narodził się pod wpływem dwóch silnych inspiracji jednej ze strony mojego narzeczonego, który opowiadał mi o Syberyjskich szamanach, którzy upojeni czyfirem (bardzo mocna herbata) przez kilka dni potrafią błąkać się po cmentarzach i samotnych mogiłach, i drugiej, którą był temat konkursu u @TW to znaczy opowiadanie, którego akacja toczy się w opuszczonym sanatorium. Pomiędzy była jeszcze miniaturka, która wyszła mi wyjątkowo zgrabnie i postanowiłam ją koniecznie wykorzystać (po czym i tak zrobiłam nową, którą zresztą już wam pokazywałam). Do rzeczy, zatem bo lista jest długa:

#1 „Wczoraj pochowaliśmy ojca…” podobnym zdaniem choć odnoszącym się do matki rozpoczyna się powieść Alberta Camusa „Obcy”. Wiem, że egzystencjalizm to nie ta epoka, ale skoro autor „Tylko Beatrycze” nie miał oporów żeby sobie w dotyczącej średniowiecza cytować Słowackiego to ja też nie zamierzam czuć się winna.
#2 Herkules duszący węże. Oczywista oczywistość. Wszyscy chyba ten mit znają. Bardzo romantyczne prawda: „dzieckiem w kolebce, kto łeb urwał hydrze”
#3 „Tłum mnie męczył”: pan romantyk prezentuje swój wybujały indywidualizm
#4 Gwiazdy i słowiki: pamięta ktoś gwiazdkę wschodnią z „Dziady cz. IV”. No i oczywiście nieszczęśliwa miłość. Po prawdzie i żałoba pasuje. Pamiętacie: „Po kim ty nosisz żałobę”?
#5 Ojciec służąca i tak dalej zdaje się, że pachnie to Schulzem. Zresztą to szaleństwo – nieszaleństwo też by pasowało.
#6 „Pisać i czynić”: oczywiście jak się pisało licencjat o Napoleonie motywu poezji czynu nie mogło zabraknąć, więc wyjaśnienie. Za ideał pisarza uważano Byrona. Według romantyków lepiej jeszcze jak piórem pisało się życiem. Zycie miało być jak poemat potwierdzający i uzupełniający twórczość. A ponieważ Byronowi jak mi się zdaje zginęło się w walce o niepodległość jakiegoś państwa to romantykom wszystko się zgadzało. Co ciekawe polscy romantycy za poetę czynu uznawali też Napoleona.
#7 Dołęga Chodkowski, bo Grimmów wszyscy znają, był polskim pisarzem, który podobnie jak oni uczynił sobie tourne w poszukiwaniu ludowych podań i korzeni Słowiańszczyzny. Co ciekawe do dziś ze względu na swój wkład w odkrywanie dawnych wierzeń i podań bardzo poważany w niektórych środowiskach. W romantyzmie panowała moda na ludowość. Pasjonowano się wątkami fantastycznymi i dlatego też zbieranie różnych pieśni i przerabianie na wersje literackie było niezwykle popularne. (P.S. Jak dotrzecie do zbiorku „Jabłoneczka” to znajdziecie pierwowzór ballady „Lilie” i „Balladyny”)
#8 Wyprawy – w Tatry jedź! W Tatry! Na to też było moda. Porównajcie sobie „Dziennik podróży do Tatrów”. Romantycy lubili góry bo wiecie bliżej nieba i poza tym w tamtym czasie to były tereny dziewicze i niebezpieczne. Pikne miejsce by w jaką przepaść tak sobie romantycznie wlecieć.
#9 „Jesteś przecież młody i nie godzi ci się zamykać w tym wieku w trumnie.” Ale wstyd… coś mi dzwoni, ale nie wiem gdzie. Stawiam, że to w „Dziadach było”. Sto procent Mickiewicz, ale w sumie ręki sobie nie dam uciąć, bo mi się jeszcze przyda.
#10 Ciało więzieniem dla duszy – wybaczycie mi tego Platona. Prawda?
#11 Pijany woźnica inspirowany opowieścią babci o chłopie, który popiwszy sobie omalże nie wleciał ze swym koniem wozem i pasażerami w przepaść na szczęście bydlątko mądrzejsze było od właściciela i zatrzymało się w porę. Mieli, za co Bogu dziękować pasażerowie jak rano wysiedli i zobaczyli, dokąd to byliby zajechali.
#12 Jak się idzie to się w końcu dojdzie – bardzo luźny cytat z „Trzy po trzy” Fredry. Uwielbiam tego gościa.
#13 „Statek Pijany” Tytuł wiersza Rimbauda.
#14 „Strzeż się kolców róży” – trzykrotne powtórzenie jak „Biada biada, biada” w „Konradzie Walenrodzie”. Jak coś mi się pomyliło z tytułem to przepraszam. Musze sobie jednak chyba poodświeżać niektóre lektury, bo „wstyd, wstyd, wstyd”.
#15 Nawiązania do baśni i legend też się jakoś mnie ostatnio trzymają, bo i „Śpiąca królewna”, „Bazyliszek” też sobie miejsce w opowieści znalazły.
#16 Światło i ogień uznawane były w romantyzmie za przeciwieństwa. Pierwsze z nich oznaczało dobro i sferę niebieską drugie piekło i zwodnicze podszepty złych mocy.
#17 Sokół. Równie popularne zdaje się u romantyków porównanie, odnoszone zdaje się również do napoleona, ale nie jestem pewna gdzie je widziałam. Zdaje się, że to była „Pustelnia Parmeńska”, albo „Czerwone i czarne”.
#18 Rozważania nad formą to oczywiście od Gombrowicza. Kwestia dzieł niedokończonych to już inna sprawa. Bardzo romantyczna zresztą. W tej epoce bardzo popularne było publikowanie fragmentów, wyjątków i innych tego typu rzeczy. A zakończenie otwarte to już prawdziwy hit. Pamiętacie „Kordiana”?
#19 Mijająca klątwa to takie delikatne nawiązanie do Riordana. Tam na wyroczni ciążyła klątwa i nikt nie mógł jej zastąpić.
#20 Mała uwaga do zdjątka: Motyl w twórczości romantyków wyobrażał duszę stąd traktowany był jako symbol śmierci. Przykładem jest tu wspaniały poemat Słowackiego, którego niestety tytułu nie pomnę. Gdyby ktoś pamiętał…

Wszystkim, którzy dobrnęli aż tutaj serdecznie gratuluję. Bardzo zależy mi na waszych opiniach na temat tego opowiadania bo kosztowało mnie naprawdę wiele wysiłku i mam nadzieję, że wam się spodoba. Mam nadzieję, że porcja tekstu mimo że trudna do przełknięcia na raz jak ten arbuzik dla tego nietoperzyka, będzie dla was równie słodziutka.