Znacie to uczucie, kiedy patrzycie na pękającą szklankę. Możecie jej się przyjrzeć, zobaczyć stan jej zniszczenia, możecie próbować ją naprawić, ale boicie się, że się skaleczycię. Więc ją zostawiasz, jak bezbarwny przedmiot, porzucony, załamany. Teraz wyobraźcie sobie, że niektórzy tak właśnie postępują z ludźmi. Możemy konfabulować na różne tematy, jednak oszukujemy innych, nie oszukamy siebie. Każdy ma uczucia, każdy jest jakby szklanką którą możesz wypęłnić miłością, to twoja decyzja czy zdecydujesz się ją rozbić, albo zatrzymać.

Lustro to najgorszy osąd prawdziwego piękna.