W me serce pustka się sączy,
Nie wypełni jej nawet sam wszechmogący.
Tęsknota za bliskim powoli zabija,
A życie z nią tak wolno przemija.
Cofnąć się w czasie i przy Tobie być,
Zamiast z żalu dziś płakać i wyć.
Chciałbym wciąż w tym szczęściu trwać,
I z tego cierpienia w końcu się wyrwać.
Liczę, że wciąż czekasz na mnie,
Nawet jeśli w tym życiu skończę marnie.
Obiecywaliśmy, iż będziemy na zawsze,
Lecz z mej winy teraz są oddzielone losy nasze.
Przynajmniej jest szansa, że już nic Cię nie męczy,
Za me uczynki do dziś życie mnie dręczy.
Bez Ciebie ja jestem nikim,
Zagubiony niczym w piekle dzikim.
Samotność i tęsknota za tym ciepłem,
Które sprawiało, że czułem się ponad niebem.
To małe i proste wyrażenie tak wiele dawało,
„Kocham cię” mówione przez Ciebie me serce ogrzewało.
Móc Cię znów usłyszeć i zobaczyć także,
Przytulić i poczuć o tym teraz marzę.
Ten ostatni raz przynajmniej, choć na chwilę,
Wiem, że w życiu jeszcze nieraz się pomylę.
Lecz czekam na dzień, gdy znów razem będziemy,
I nasze marzenia wspólnie zdobędziemy.
Nie wiem, czy wciąż na mnie czekasz,
I czy wciąż to uczucie do mnie masz.
Pozostaje mi mała nadzieja,
Że nadal kochasz tak jak Ciebie ja.
Dnia mej śmierci niecierpliwie wyczekuję,
By uwolnić się od tej pustki, którą teraz czuję.
I być z tobą by już nic nie mogło nas rozdzielić,
Oraz nasze uczucia jeszcze bardziej pogłębić.
Tak pisać mógłbym cały czas,
Ale wolę czekać aż los znów połączy nas.
Więc resztę słów, które chcę powiedzieć Tobie,
Zachowam, gdyż są one tylko dla mnie i dla Ciebie.
Po stracie swojej drugiej połówki teraz świat jest bardzo ponury,
Przez tak głęboką miłość mogą spotkać nas wielkie tortury.
Ryzykować dla takiego wielkiego szczęścia warto jednak,
Ponieważ zakochani wzajemnie mogą się nim obdarzyć.
Jak to było między nami,
Gdy byliśmy razem dniami i nocami.
A osobie co ten przypadkowy wiersz przeczytała
Życzę takiej miłości, jaka nas spotkała.
Lecz niech nigdy nie cierpi tak jak teraz my,
Ponieważ to gorsze niż najstraszniejsze sny.