„Franco ma całkowitą rację, bo on kocha swą ojczyznę. Franco oprócz tego obronił Europę przed komunizmem.” ~ Winston Churchill

Generał Franco jest teraz często zestawiany jako zbrodniarz, dyktator obok Stalina, Hitlera i Mussoliniego. Jest to bardzo przykre. Nie bez powodu ustrój panujący wtedy w Hiszpanii nazywamy frankizmem, a nie faszyzmem. Generał Franco do władzy doszedł po wojnie domowej w Hiszpanii, gdy komuniści, socjaliści, liberałowie i anarchiści walczyli przeciw narodowcom, monarchistom, tradycjonalistom i faszystom.

Jako przyczyny wybuchu tej wojny w 1936 r. możemy wskazać:
– obalenie monarchii w 1931 roku
– spalenie ponad 100 kościołów i klasztorów przez lewicowe bojówki (republikańskie władze zakazały policji ich powstrzymywać)
– w 1934 spalono kolejne 58 kościołów i zabito 37 duchownych
– wybory w 1936 wygrał lewicowy Front Ludowy, który zapowiada rewolucję „jeszcze krwawszą niż w Rosji” oraz, że Hiszpanię zaleją „fale krwi”
– rzeczywiście policja razem z bojówkami lewicy rozpoczęła terror na ulicach miast, porywając i zabijając lidera prawicowej opozycji
– kiedy odbył się w Madrycie pogrzeb lidera policja otworzyła ogień w maszerujący tłum

I tu pojawia się młody generał Francisko Franco. Mimo tego, że szkołę wojskową ukończył z miernymi ocenami, szybko awansował, dzięki swoim nieprzeciętnym umiejętnościom. Długo bronił apolityczności armii i to on stłumił rewolucje lewicy w 1934. W wyniku podanych wyżej powodów, po zabiciu lidera prawicy Franco zrozumiał, że republikańska władza jest zdolna do wszystkiego.

W wielu miejsach Hiszpanii wybuchło powstanie uciskanego narodu, jednak zostało krwawo stłumione, wyżynając obrońców w pień. Lewica wykorzystała to aby oskarżyć Kościół o faszyzm i rozpoczęła prawdziwą rzeź wśród duchownych, prześladowano osoby, które nosiły krzyże, miały różańce, „zbyt często” uczęszczały do kościoła. Wymordowano 7000 księży, zakonników i zakonnic. Zniszczono ponad połowę kościołów, zakazano mszy.

Proboszcza z Navalmoral biczowano, obdarto z ubrań, założono wieniec cierniowy i kazano nieść krzyż na symboliczną Golgotę. Potem go rozstrzelano. W El Saucejo księdza ukrzyżowano do góry nogami na drzwiach kościoła. Matkę dwóch jezuitów zamordowano wciskając do gardła krucyfiks. W Madrycie, w kościele św. Antoniego rozegrano mecz piłki nożnej… czaszką kapłana.

Wtedy czara się przelała i przeciw terrorowi lewicowych republikanów wystąpiło wojsko, karliści (narodowi monarchiści) z hasłem „Za Boga, Ojczyznę i Króla”, faszyści i wszelkiej maści katolicy pod przewodnictwem gen. Franco (który co dzień uczestniczył we mszy i odmawiał różaniec).

Na nieszczęście dla narodowców, monarchistów, tradycjonalistów i faszystów ze wsparciem dla Frontu Ludowego przybyły oddziały sowietów, jak i ochotników z całego świata (komunistów, socjalistów, anarchistów).
Jednak powstańcom wsparcia udzieliły Włochy i III Rzesza. W dodatku jako ochotnicy przybywali katolicy z calego swiata, oraz trochę rosjan, którzy w ZSRR poznali uroki komunizmu i chcieli przed nim uchronić inne kraje.
W dodatku przeciwko demokratycznie wybranemu terrorowi wystąpiło 80 000 muzułman, którzy ogłosili dżihad walcząc ramię w ramię z katolikami.

Zwyciężyły siły prawicy, a sam Franco stanął na czele państwa. Frankizm nie był ani faszyzmem, ani monarchizmem, czymś takim pomiędzy.

Dziś lewica będzie oczerniać Franco, bohatera. I rzeczywiście nie znając uprzedniej sytuacji państwa można na chłopski rozum zrozumieć, że wystąpił przeciw demokratycznej władzy i ją obalił z użyciem wojska i faszystów. Być może gdyby nie gen. Franco Hiszpania stałaby się idealnym rajem komunistów, bez Kościoła, opozycji i wolności osobistej obywateli.

Ale nie to jest najgorsze. Najgorsze jest to, że istnieją tacy księża jak ks. Hilary Raguera, który twierdzi, że Kościół wtedy opowiedział się po stronie wojny, zamiast pokoju. Ten sam ksiądz przyznał, że w czasie wojny ukrywał się, modląc aby oddziały Franco jak najszybciej go wyzwoliły.