Dzięki Szekspirowskiemu zakończeniu pierwszego sezonu, to anime to majstersztyk. Świetny, unikalny styl prowadzenia fabuły. Postacie wiedzą o wiele więcej od nas, a my jesteśmy wrzuceni w akcje, nie znamy i niezbyt poznajemy postacie, widzimy tylko to co dzieje się w danym momencie, ewentualnie są dwie pourywane retrospekcje, z których prawie nic nie wiemy i bardziej mącą niż coś wyjaśniają. Gdyby nie ta końcówka, byłoby to po prostu bardzo nieumiejętne prowadzenie fabuły, ale ta końcówka 👌
To jest jak prawdziwe doznanie oglądania wydarzeń, a nie skryptu stworzonego by powoli nam coś wyjaśniać. Wiemy tylko to co usłyszymy od postaci, a oni raczej nie rozmawiają na ten temat, a przynajmniej nic nie wyjaśniają. No bo po co mają tłumaczyć między sobą oczywistości ich świata?

Przypadkowo natrafiam na opening Tokyo Ghoula, słucham początek: „To brzmi jak piosenka o łaźni Toritsuki Reity”
„Cóż za wspaniały falset”
Dociera do mnie, że już kiedyś usłyszałam to podobieństwo i sprawdziłam, że tak, to ten sam aktor głosowy
(Moja pamięć zawodzi)

Op TG każdy zna, ale dam link do piosenki o koedukacyjnych źródłach, bo pewnie nikt kto przeczyta wpis, nie zna:
https://youtu.be/ct6KezEVI7I

Ta piosenka tak trafiła do mojego serduszka, że aż spisałam sobie tekst w notatkach 💖
Nie chcę dać się złapać
Ale chcę poznać kobiecą łaźnię
To nie koedukacyjne gorące źródła
Po prostu umyj plecy swe