Hej!
Wiem, że moje nowe opowiadanie jest bardzo krótkie i daremne, ale znaczy dla mnie bardzo dużo.
Jest to pierwsze opowiadanie, w którym napisałam cokolwiek o sobie.
Jeśli przeczytacie go uważniej to możecie mnie lepiej poznać.
Główną bohaterką jak już pewnie większość z was się domyśliła jestem ja (Oliwia).
Jest ona skromna, stara się być miła, nie wieży w siebie i, gdy myśli, że już umiera mówi ”Przepraszam mamo…Nie byłam w stanie..Jak zwykle cię zawiodłam..”
Tak. Uważam, że nie raz już zawiodłam swoją mamę i myślę, że gdybym była bliska śmierci właśnie te słowa byłyby moimi ostatnimi.

Dlaczego moja mama mnie zostawiła w opowiadaniu NA WOJNIE?
Nie zostawiła. Próbowała znaleźć dla mnie i dla mojego taty schronienie. Znalazła się w bazie, ponieważ rozmawiała z prezydentem o tym, by zostawić jej rodzinę w spokoju. (Tam ona była ważna dla państwa i w ogóle..)
Zrobiła to w opowiadaniu, ponieważ zrobiła to również w prawdziwym życiu.
Myślicie, że dlaczego siedzę teraz szczęśliwa za granicą?
Wszystko dzięki mamie.

Wujek Sebastian (tak mam takiego wujka i jest on naprawdę moim ojcem chrzestnym) również nie znalazł się w tym opowiadaniu bez powodu.
Gdy byłam kiedyś w wielkiej potrzebie, on mnie zawiódł więc musiałam go tu wstawić. Zawiódł mnie w prawdziwym życiu podczas normalnych dni, więc nie zdziwiłabym się gdyby zawiódł mnie podczas wojny.

Została tu również dodana Wiktoria ( @My_Dark_Soul_From_Hell ) jest tu ona nie tylko dlatego, że to ona dała mi pomysł na tego One Shot’a, ale również dlatego, że mimo, że jej nie znam, to myślę, że naprawdę jest dobrą osobą i z chęcią, (tak jak w opowiadaniu), by mi pomogła. I mam wrażenie, że bardzo, kocha swoją siostrę cioteczną, dlatego by ją uratować, zdradziła mnie dla dobra ogółu.

Tak w opowiadaniu zabiłam własnego ojca. Dlaczego? Ponieważ wiem, że bardzo się starał w prawdziwym życiu, by było mi najlepiej i… gdyby moje i mojej mamy szczęście kosztowało jego życie, to on by się poświęcił. Ja to wiem.

Na samym końcu popełniam samobójstwo.
Nie..Nie chcę popełnić samobójstwa. Naprawdę.
Ale…gdyby była wojna, to myślę, że mój umysł by tego nie wytrzymał.
Gdybym zobaczyła swoją martwą rodzinę i przyjaciół z którymi kiedyś się śmiałam..
To by było za wiele. Po prostu za wiele.
Okay! Zrobiło się trochę niezręcznie.
To troszkę osobiste sprawy, ale ufam wam i wiem, że zrozumiecie przekaz.
Mieliście właśnie szanse dowiedzieć się czegoś o mnie.
Czy to wykorzystaliście? Nie wiem.
Dziękuje wszystkim którzy wytrwali, aż do tego zdania.
Miłego dnia, kochani! ;*