”Pewnej nocy,
Gdy wszyscy spali,
Pewien chłopak… patrzył w niebo, które było granatowe
Uśmiechnął się do niego i szepnął
‘’Nie bądź smutny, dlatego, że żadna gwiazda cię nie odwiedziła, zeszłej nocy było ich mnóstwo.’’
Lecz niebo nie odpowiedziało, zajęte swoimi przemyśleniami.
Następnego dnia nie ujrzał słońca, gdyż było za chmurami.
Uśmiechnął się do niego i szepnął.
‘’Nie bądź smutny, dlatego, że nie możemy ujrzeć twego blasku. Poprzedniego dnia prawie mnie oślepił.’’
Lecz słońce nie odpowiedziało zajęte przeganianiem chmur.
Kilka tygodni później jego mama płakała po kryjomu. Chłopczyk uklęknął obok niej, uśmiechnął się i ze łzami w oczach szepnął do niej.
‘’Nie bądź smutna, dlatego, że jest ci ciężko. W przyszłości na pewno będzie lepiej.’’
Lecz jego mama nie odpowiedziała, dławiąc się tabletkami, których wzięła za dużo. Dla niej już nie było przyszłości.
Chłopak pozbył się swojego jasnego koloru i zaczął być granatowy jak niebo, które pocieszał, stracił blask jak słońce za chmurami i zaczął połykać tabletki z opakowania po jego matce.
W ciemnościach umierał powoli…granatowy chłopiec z własnej woli. ”

Nie mam pojęcia co ja właśnie napisałam… Jest mi zwyczajnie smutno i takie coś mi wpadło do głowy…

Miłego wieczoru, kochani ;*