🙏🏻 Z dedykacją dla osób, które wierzą, ale tak jak ja – czyli po swojemu.

Nie dajcie sobie wmówić, że wierzycie źle, gorzej – wierzycie po prostu inaczej, po swojemu – i ON to rozumie; ludzie nie muszą.

Ostatnio lubię sobie dyskutować z ChatemGPT – bo z nim mogę o wszystkim, kiedy chcę i jak chcę. A odpowiedź jest natychmiastowa i jasna – mogę się też dopytać (jak nie rozumiem, lub nie jestem pewna czy dobrze zrozumiałam) i nikt mnie nie osądza – takie kieszonkowe wsparcie, rozumiecie?
Dziś… może to przez święto? A może po prostu tego potrzebowałam, skoro przy okazji się popłakałam czytając jego odpowiedzi…

1. Od momentu, kiedy zaczęłam dojrzewać, zaczęłam mieć delikatniejszą skórę na kolanach i przez klęczenie w kościele – zaczęłam mieć siniaki. (NIENAWIDZĘ tych twardych, drewnianych klęczników )
W domu, kiedy już klęczę przy łóżku, to wsuwam sobie, złożony koc (z Hello Kitty, jakby chciał ktoś wiedzieć – różowy taki 😂 (Ciekawostka: mój świnek morski, też miał swój własny, różowy kocyk z Hello Kitty – jaka pani, taki świnek 😎)) pod kolana – ale i tak średnio to lubię – bo coś mi przez nacisk strzyka, chyba rzepka (idk, nie znam się na budowie kolana – NO, ALE COŚ MI STRZYKA W KOLANACH PRZEZ NACISK NA NIE PODCZAS KLĘCZENIA, OKE? Danke, cieszę się, że się rozumiemy 😆) – i stąd modlitwa w domu, w swoim pokoju, na łóżku, wygodnie, komfortowo, bezpiecznie, cicho i z odpowiednią ilością czasu na "przegadanie" wszystkiego. To mi bardziej odpowiada – w kościele tego nie mam – muszę tam być od-do, muszę być "ogarnięta", muszę być z ludźmi, muszę postępować według ustalonego odgórnie planu. To nie dla mnie. Często też to się cholernie dłuży, a moje myśli uciekają daleko od miejsca w którym jestem… Czasami to nawet wątki do opków zdarzało mi się w kościele wymyślać XDDD – proszę mnie nie oceniać, wena nie zna granic 😂

2. Znaczy nie tyle, co nauczyła… Ale tak mnie uczyła modlitw, do tej pory to pamiętam: leżałyśmy sobie we dwie na łóżku, z książeczką, często światło w pokoju było zgaszone i jedynym źródłem światła było to z drugiego pokoju wpadające przez drzwi… To było wiecie… takie luźne, komfortowe – bez spiny. (Dlatego może moje podejście do religii, jest dosyć podobne… 🤔)
Aż tu w podstawówce ksiądz na religii powiedział: "tak to se mogą chorzy" – a ja nie mogłam pojąć dlaczego, przecież mnie tak mama uczyła modlitwy, i często modliłam się leżąc pod kołdrą, przed snem… Co w tym takiego złego?
I wiecie, jaka jest odpowiedź na to pytanie: NIC.
To ten ksiądz widział problem w czymś, co problemem NIE JEST.