🌺Hej kochani
🌺Jak mija dzień?
Spokojnie, że tak powiem. Czekam na przyjazd kuzynów
—
Czy to odpowiedni moment na moje filozoficzne przemyślenia na swój temat? I have no idea. Niezainteresowani mogą pominąć, bo ja chcę to po prostu z siebie wyrzucić, a może ktoś razem ze mną dojdzie do jakiegoś wniosku.
Jak wspominałam we wpisie niżej, moja psychika uległa samozniszczeniu w piątek, a dokładniej w piątek wieczorem. Nie jestem pewna co się wówczas dokładnie stało, bo mam słabą pamięć i po prostu zapomniałam, ale coś mnie wtedy uderzyło. Możliwe, że było to wiele różnych czynników naraz. Sobota była koszmarna, nie miałam siły nawet wstawać z łóżka, a co dopiero robić cokolwiek. Udało mi się wykonać mniej obowiązków niż miałam do wykonania, więc miałam dużo czasu na przemyślenia. Przemyślenia na swój temat oczywiście.
Po przepłakaniu kilku godzin wreszcie doszłam do jednego fundamentalnego wniosku – moja osobowość po prostu nie istnieje.
(tak, to moment dla tych, którzy chcą mi coś zarzucić, zwyzywać czy cokolwiek, zapraszam)
W sensie, chodzi o to, że nie mam pojęcia kim tak naprawdę jestem, ponieważ w każdym towarzystwie byłam kimś innym (chociaż najczęściej i tak zgrywałam jakąś pierdðloną optymistkę, chúj wie po co). Wychodzi na to, że udawałam kogoś kim CHCIAŁABYM być. Jakby nie wiem, odkrycie Ameryki to to nie jest, zdawałam sobie z tego sprawę wcześniej, ale jakoś tak… Nie wiem. Doszło do mnie, że w zasadzie nie mam pojęcia czy jakakolwiek cecha mojego charakteru jest prawdziwa. Nie mam pojęcia czy komukolwiek kogo znam zależy na mnie prawdziwej skoro prawdziwej mnie nie zna.
Nie wiem, pokręcone to.
I tak od paru-parunastu miesięcy w każdym środowisku czuję się jak popychadło, którym interesujesz się tylko gdy jest ci potrzebne.
Chociaż zapewne znowu wyolbrzymiam, bo jestem człowiekiem łaknącym wszelkiej atencji i po prostu siada mi na psychikę kiedy ktoś mnie ignoruje albo sprowadza do mniejszej roli.
O, mamy pierwszą cechę mojego charakteru. Super.
Ale popatrzmy z drugiej strony. W niedzielę, po nocnych przemyśleniach, wstałam zdeterminowana jak dawno, dawno nie byłam. Doszłam do wniosku, że nie mam po co stresować się tym kim jestem, jaka jestem, kim będę, co mnie czeka, co robię i będę musiała robić. Wszystko i tak przyjdzie do mnie w odpowiednim czasie, a mi nie pozostaje nic innego jak cierpliwie czekać i starać się poznać samą siebie.
I co dziwne, po postanowieniu tego, mój umysł wreszcie ucichł po tych paru naprawdę stresujących latach. To jest tak dziwne uczucie, że dalej się do niego nie przyzwyczaiłam. Ale podoba mi się to.
Jakby wiem, że jeszcze czeka mnie długa droga i wiele przeciwności, ale jestem absurdalnie spokojna. Nie obchodzi mnie już co będą myśleć o mnie ludzie w szkole, internecie, w realu, tylko po prostu cieszy mnie fakt, że będę miała możliwość poznać siebie od nowa. To śmieszne, ale się tym jaram.
No ale wiadomo, muszę zacząć od małych kroków, ale mam nadzieję, że już wkrótce się rozpędzę. Czy to właśnie świadczy o tym, że znowu do czegoś dojrzałam? Mam nadzieję.
—
Pierdðlenia mojego nastał kres, więc teraz z chęcią ja posłucham waszego.
I dziękuje tej jednej osobie, która po wczorajszym wpisie napisała do mnie, by upewnić się, czy wszystko jest ok. Jakby… dzięki. Bardzo dużo to dla mnie znaczy.
No i oczywiście byłoby mi miło, gdyby pod tym wpisem ktoś się odezwał. Chciałabym móc dalej działać z uczuciem, że ktoś tutaj się jeszcze mną przejmuje.
🌺Miłego dnia, Kwiatuszki
Adios
~ Pers