Idę do psychologa. Czy tam psychoterapeuty. Nieważne. Kładę się na kozetce. Zawsze chciałem to zrobić.
– Czy to kozetka? – upewniam się.
– Tak – mówi psycholog. Czy tam psychoterapeuta.
– Czy pan jest psychologiem? – upewniam się.
– Jestem psychoanalitykiem. Jak Zygmunt Freud.
– I ma pan kozetkę.
– Tak. Proszę się zrelaksować i opowiedzieć mi swój ostatni sen.
– OK. No więc śniło mi się…
– Że kocha się pan z matką?
– Co? Nie. Śniło mi się, że jestem na lotnisku.
– Z matką.
– Nie. Z plecakiem. I ochrona każe mi otworzyć ten plecak, a w środku jest…
– Pańska matka.
– Nie. W środku jest drugi, mniejszy plecak. He, he.
– Jest pan pewien?
– Czego?
– Że to nie była pańska matka.
– Moja matka nie ma suwaka i kieszeni na bidon.
– OK. Proszę mówić dalej.
– No więc moja matka…
– Aha!
– Znaczy plecak. Plecak tak dziwnie brzęczy. Jakby było w nim stado pszczół.
– Stado pszczół.
– Tak. No więc otwieram ten plecak, a tam…
– Stado pszczół.
– Skąd pan wiedział?
– To proste. Pszczoły symbolizują pana pragnienia, a królowa-matka symbolizuje…
– Moja matkę?
– Panie Karolu, kiedy ostatni raz uprawiał pan seks?
– Seks?
– Tak.
– Co dzisiaj mamy? Piątek?
– Czwartek.
– Czwartek. No, to będzie… jakieś pięć miesięcy.
– Pięć miesięcy. Rozumiem.
Do gabinetu wchodzi jakaś starsza kobieta. Patrzy na mnie, potem na mojego psychologa, czy tam psychoanalityka. Potem znów na mnie. Potem na niego.
– Łukasz – mówi. – O co cię prosiłam.
– Ale mamo…
– Łukasz.
– Przepraszam, mamo.
Mój psycholog wstaje i idzie do drzwi. Przed wyjściem odwraca się jeszcze i mówi:
– Ładne rajstopy, mamo.
– Łukasz.
– Przepraszam, mamo.
Kobieta siada obok mnie.
– Przepraszam za syna – mówi.
– Nie ma problemu – odpowiadam.
– Proszę się zrelaksować i opowiedzieć mi swój ostatni sen.
– OK. No więc śniło mi się, że jestem…
– W łóżku?
– Nie. Na lotni…
– Z matką?
– Jezus Maria. Jezus Maria.
– Aha. Jezus. I jego matka, Maria.
– k**** mać, nie wytrzymam.
– Aha. Mać. Matka.
– Wie pani co, przepraszam, ale ja to p*******.
– Kogo? Kogo pan p*******?
– Moją matkę.
– Aha!
– Żartowałem. Wychodzę.
– To będzie 150 złotych.
– Żartuje pani.
– Nie.
– Ja p*******.
– A jednak!