Tydzień temu dodałam wpis, pytając czy chcieli byście kontynuację.
Dodaję dalszą część tu, też we wpisie.
(niech inni żałują, że ich nie czytają)
(nie no, żart ;D)
…
-Książę! – Krzyknęła pokojówka, gdy zmieniony w zwierzę rozszarpywał materiał purpurowych zasłon. Obrócił łeb, spoglądając na przerażoną kobietę. Ona wiedziała o klątwie, jednak mężczyzna był w tej formie nieobliczalny! Błękitne ślepia błysnęły, a pysk uśmiechnął, ukazując ostre zęby. Z czterech łap tylko dwie zostały na podłodze, gdy stworzenie o wilczym wyglądzie stanęło w ludzkiej pozycji. Kłapnął, warknął i ryknął. Do sypialni wbiegła narzeczona władcy i, o zgrozo, ujrzała go w tej okropnej postaci. Ręce uniosła do twarzy i pisnęła przeciągle. Nogi jej drżały, dłonie i usta nie pozostawały w tyle.
-Pani! – Zawołał lokaj, który przybiegł tuż za dziewczyną. Bestia powoli zbliżała się do przyszłej królowej, lecz przeszkodził jej dorosły. Szybko rozkazał kobietom, aby uciekły do pokoju wybranki księcia, niedługo króla.
Posłuchały się mężczyzny i opuściły zdemolowany pokój.
-Książę, niech się władca uspkoi! – poprosił. Potwór opadł na cztery łapy i zaskomlał cicho. Wystraszył swoją ukochaną! Jakże źle mu z tym było! Jednak to nie wszystko.
Staruszek przysiadł na popsutym wcześniej łożu. Jako jedyny potrafił przemówić do bestii, gdy ta wpadała w szał. Wilk podszedł do niego i ułożył pysk na jego kolanach.
Gdy nagle! Nie świadoma tego, że władca jest przeklęty, służąca weszła do pomieszczenia. Królewicz poderwał się i, nim lokaj zdążył zareagować, rzucił się jej do gardła.
Och! Gdyby wiedziała pewnie byłaby żywa! Och! Przeklęta niewiedza! Przeklęty książę!

Wyrwę sobie wszystkie pióra, aby być z tobą.
Spadnę do ciebie na Ziemię, bo wolę ciebie i ból, niż samotność i „Raj”.
Powiem to, czego nie powinienem, ponieważ na to zasłużyłeś.
…
Podeślecie mi jakieś ładne zdjęcia? :3
Nudno trochę :”)

Witam!
Wiem, że ostatnio mało dodaję.
Nie wiem czemu.
Ale udało mi się coś napisać.
Jeśli chcecie dalszą część to mówcie ;)
‌Był piękny, ale nie tylko to było w nim niezwykłe. Oprócz błękitnych, jak bezchmurne niebo oczu, cienkich warg w kolorze płatków róży i wspaniałych policzków odznaczał się niemałą odwagą i inteligencją.
‌Czy to dziwne, że nikt nie podejrzewał księcia o rzeczy straszne?
‌Każdej nocy zmieniał się w bestię. Tracił rozum! Tylko nieliczni wiedzieli o klątwie, która jak pasożyt żerowała na jego życiu. A przeklęła go panna. Ach! Jakaż była piękna! Młody władca nie zauważył, że kobieta, choć idealna na zewnątrz, w środku była paskudna! Doprawdy paskudna. Chodzące szkaradztwo. Młodzieniec zakochał się w wiedźmie, a ta? Jej to nie przeszkadzało. Ba! Chciała tego, gdyby tylko poślubiła księcia, miałaby władzę jakiej pragnęła, a, o losie!, jej małżonek zginąłby w nieszczęśliwym wypadku niedługo po tym. Jakaż złość ogarnęła ją, gdy ten poznał zwykłą wieśniaczkę i zdecydował, że kocha ją bardziej. Tamta była o wiele piękniejsza, nie z wyglądu a charakteru. Lecz zła nie zauważyła powodu, dla którego władca ją porzucił.
‌Pozbyła się dziewczyny. Nocą topiąc ją w zamkowej fontannie zwołała na siebie gniew chłopaka, bo, na nieszczęście, zauważył ją. Wydobył miecza, który ze zgrzytem opuścił pochwę, a następnie cisnął nim w odrażającą istotę. Padła na ziemię z raną na połowę przecinającą twarz, lecz nie głęboką. Krzyknęła przeciągle i rzuciła zaklęcie na młodego. Następnie, jak tchórz rozpłynęła się w powietrzu, aby ukrywszy się w kniei, dostać miano Królowej Żałości.