Nerwowo zaciskała rękawy golfu w piąstkach i przygryzała wargę. Rozmowa, od której zależało to czy kobieta będzie miała dach nad głową przez najbliższe dni, nie szła po jej myśli, choć wiedziała, że tak będzie.

-Skoro nie masz jak mi zapłacić, to ja nie mam jak dać ci dachu nad głową – powiedział dorosły mężczyzna o brązowych oczach, a obojętność malowała się na jego twarzy, gdy siedział na miętowym fotelu na przeciwko kanapy, gdzie znajdowała się Alma.

-Proszę, tylko ten tydzień, później się wyniosę – kobieta czuła, jak przez stres trudniej jej się oddycha, bo przekonanie upartego właściciela mieszkań do darmowego pobytu w jednym z nich, do łatwych nie należało. Blada na twarzy z zaciśniętymi na miękkim materiale dłoniach, wyczekiwała na długo nienadchodzącą odpowiedź ze strony starszego.

-Ale co będę z tego miał? – Zapytał, a następnie przesiadł się, aby być blisko dziewczyny. Na jego ustach zagościł chytry uśmiech, by po chwili z udawanym smutkiem kontynuować – Przecież wiesz, że jest wielu, którzy chcieli by mieszkać tam zamiast ciebie, ach! A w dodatku płacili by za to!

-Wiem, ale proszę! Tylko kilka dni… – cicho błagała.

-No nie wiem, może skuszę się na tę propozycję – mruknął kładąc zimną dłoń na udzie gościa. Alma zacisnęła powieki, jakby kierując się słowami ,,Co z oczu to z serca”, nie podziałało. Mężczyzna zdjął jej okrągłe okulary ze zgrabnego nosa i pocałował ją, a raczej wpił w miękkie wargi. W pierwszej chwili kobieta nie zareagowała, nie wiedziała co powinna zrobić. Jednak gdy ułożył drugą dłoń na biodrze dziewczyny, ta go odepchnęła i wybiegła z mieszkania.

Pomknęła do swoich żółtych czterech ścian, które musiała opuścić – czyny były jednoznaczne. Szybko złapała za stojącą przy szafie walizkę i spakowała się do niej w pośpiechu. O meble będzie się martwić potem. Klucze rzuciła gdzieś na podłogę, to już nie jej problem. Opuściła mieszkanko i wyszła na chodnik, będący tuż przed blokiem.