„Z dnia na dzień czułaś się coraz gorzej. Świadomość tego wszystkiego po prostu cię przerastała. Chciałaś o tym zapomnieć. Położyć się spać i w magiczny sposób zapomnieć o wszystkich złych wydarzeniach ze swojego życia. Jednak życie nie było snem. Nie mogłaś w magiczny sposób go zmienić albo przerwać. Nie mogłaś przebudzić się by z ponownym zaśnięciem zmienić otaczający cię świat. Tak… życie we śnie byłoby o wiele łatwiejsze. Nie czułabyś wszechogarniającej cię pustki. Nie czułabyś zawodu, jakiego niedawno doświadczyłaś. Nie czułabyś bólu widząc go w miasteczku. Mijaliście się bez słowa jak dwa duchy. Chłopak sprawiał wrażenie, że po prostu przestałaś istnieć. Że nic się nie wydarzyło. Mijał cię bez słowa, bez spojrzenia bez jakiegokolwiek cienia zainteresowania. Zawsze odziany w czerń, zawsze pewny siebie i poważny sprawiał wrażenie jakby nic nie mogło na niego wpłynąć. Ty natomiast byłaś inna. Blask w twoich oczach zgasł, twoje zmęczone oczy zdradzały wiele nieprzespanych nocy, a milczenie potęgowało poczucie osamotnienia i odrzucenia od społeczności. Nigdy nie sądziłaś, że zaznasz tego uczucia. Nigdy nie chciałaś się nawet o nie otrzeć. Miałaś ochotę rozpłakać się jak mała dziewczynka jednak wiedziałaś, że w niczym by to nie pomogło. Umierałaś, z każdym dniem umierałaś coraz bardziej. Traciłaś wolę walki i charakter. Stawałaś się wyprana z emocji i niewzruszona. To właśnie podczas jednej z nieprzespanych nocy dotarło do ciebie coś, co widzieli wszyscy dookoła tylko nie ty. Po tylu latach odrzucenia zapragnęłaś znaleźć się w czyichś ramionach. Pragnęłaś być przytulana i zapewniana o swojej nieskazitelności, urodzie i inteligencji. Pragnęłaś być kochana. Nikt przecież nie chciał być sam. Każdy wierzył, że kiedyś znajdzie swoją drugą połówkę. Wszyscy żyli nadzieją, że kiedyś ktoś ich mocno pokocha i tak też było. Ludzie spotykali się, zakochiwali w sobie i brali ślub by wspólnie zakładać rodziny. Nikt nie wiedział czy będzie to na chwilę czy może jednak na wieki. Ty jednak wiedziałaś jedno. Twoje uczucia zostały pogrzebane na długo przed tym zanim zdążyłaś je zrozumieć i dać im się ponieść.”

„-Nie kocham go. –Powiedziałaś stanowczo.
-A, co to za różnica? Chcesz go czymś zająć czy nie? – Zapytała kpiarskim tonem.
-Nie kocham go. – Powtórzyłaś.
-To, dlaczego ciągle temu zaprzeczasz?
-Żeby cię w tym upewnić.- Dziewczyna przewróciła oczami i westchnęła z rezygnacją.
-Idź i rób, co musisz i o nic się nie martw. Skoro go nie kochasz i nie zależy ci na nim, to nie powinnaś przejmować się tym, co ludzie pomyślą. – Obróciła cię i popchnęła w kierunku drzwi.”