– Wchodzimy? – spytała moja mama lekko na mnie zerkając, po czym popchnęła lekko drzwi, wiedząc, że jestem tak przerażona, iż nie jestem w stanie odpowiedzieć.
Ruszyłam za mamą i przeszłam przez próg eleganckiego gabinetu kosmetycznego.
Rozejrzałam się dookoła, a mój wzrok przyciągnęła miło uśmiechająca się pani kosmetyczka.
– Dzień dobry – zaczęła mama – Czy dziurkę na kości to tu zrobimy? – dodała lekko się uśmiechając.
– Oczywiście – odparła kobieta.

Potem to już wszystko działo się w ekspresowym tempie.

W tak ekspresowym tempie, że nie zdążyłyśmy się zorientować, iż pani przyłożyła mi do ucha pistolet zamiast sterylnej igły, a w ręku trzymała zwykłego kolczyka do płatka ucha..

Inni powiedzieliby, że majowa wycieczka i decyzja podjęta podczas zaledwie krótkiej chwili nie jest dobrym momentem na zrobienie czegoś, co najprawdopodobniej zostanie ze mną na bardzo długo.

Ale czy mimo złego kolczyka, złego przebicia i najprawdopodobniej nie wykształconej w tym kierunku kosmetyczki, żałuje?

Myślę, że nie.
Nie żałuję.

Czasami mam ochotę stanąć na parapecie, (…) i pofrunąć do nieba.

Uwielbiam chodzić spać.

Już sama myśl, iż mogę pogrążyć się w marzeniach jest niesamowita.

Uwielbiam zamykać oczy i wyobrażać sobie życie takie, jakie chciałabym aby było.

Chłopak, który mi się podoba chodziłby ze mną za rękę i całował na pożegnanie.

Wszystkie te okropne kłótnie z mojej klasy zniknęłyby.

Zero rozczarowań.
Zero złamanych serc.

To takie banalne.

Niestety kolejnego dni budzę się.

Chłopak, który mi się podoba mija mnie bez najmniejszego spojrzenia.

Klasa w dalszym ciągu jest zakłócona, a dziewczyny żrą się jak psy.

I znowu złamane serce.

I znowu rozczarowanie…