Wiecie, trochę nie rozumiem tego świata, sensu naszego życia i filozofii ludzkiej… Dobra, trochę to za mało powiedziane. No, bo dlaczego w nas, istotami rozumnych, które stworzyły cywilizację, kulturę, technologię, nadal jest tyle nienawiści i podłości? Nie rozumiem, dlaczego ludzie zamiast siebie wspierać, szanować i tolerować, kopią pod sobą dołki, walczą że sobą i nienawidzą siebie nawzajem? Po co taki świat, pełen grozy, bólu i cierpienia w ogóle funkcjonuje? Czy nasz byt jest w jakikolwiek sposób potrzebny? Czy zamiast końca świata nie powinniśmy się bardziej bać upadku człowieczeństwa, który jest tak blisko? Walki klas, ras, pogoń za bogactwem, sławą… To wszystko tak bardzo gubi ludzi. Dlaczego nasze serca kochają tych, którzy są źli? Czyżby to był znak, że w człowieku od zawsze drzemie zło i zawsze nas do niego ciągnie… Ranimy tych, na których nam zależy, dorzucamy dobre i wrażliwe serca dla… pogardy, podłości i zdrady.
Przepraszam Was za tę dygresję. Po prostu musiałam przeanalizować pewne sprawy, chociaż i tak pewnie nie zrozumiem racji ich bytu… Ludzie są na tyle dziwnie, że dla jednej osoby, która zadaje niesamowicie wiele cierpienia są w stanie zrobić wszystko. Czy to już upadek honoru czy może uzależnienie od tej osoby, a może miłość, troska, chęć pomocy? Lub może jeszcze coś innego… Może chcecie coś dodać? Chętnie poczytam. ❤