Jestem załamana, zdruzgotana i nie wiem czy się śmiać z bezsilności czy płakać… Jak wiecie opowiadanie o TWD piszę długo, dokładnie od 22 września 2016 roku. Pisałam je sobie na pliku na laptopie, przez cały ten czas. No i wiedziałam, że jak za długo jest zbyt pięknie to coś pierdutnie znienacka… Otóż jakimś cudem plik z opowiadaniem się zepsuł i zamiast mieć 180 stron moich wypocin mam 180 stron hasztagów 🙂 Nie jestem załamana tym, że straciłam 57 części opowiadania, lecz że straciłam gotową 58. i połowę 59 części… 🙃 Jestem mega, mega, mega wkurzona, staram się ogarnąć czy to da sie jakoś przywrócić, cały dzień pobieram program do ratowania uszkodzonych plików, ale szanse są niskie… Po prostu trzymajcie kciuki, dobrze? Ostatnie noce siedziałam nad tymi stronami i to właśnie jest najgorsze, że się człowiek tak poświęca i mu nagle wszystko w p**** idzie… Spokojnie, nawet jeśli (odpukać w niemalowane) szlag trafi ten plik, to ja serii nie skończę z tego powodu. Tylko po prostu mogę nie mieć siły psychicznej by to jeszcze raz od razu pisać… Bo przecież drugi raz identycznie nie wyklepię tego. Za to postanowiłam stworzyć 18 memów o mojej beznadziejnej sytuacji… O to jeden z nich, tak na poprawę humoru 🙂🙃

Cóż, jak mówiłam, gdy sesja już prawie za pasem, to wjeżdżam z nową częścią opowiadanka. A więc postaram się jeszcze dziś napisać i wrzucić tak długo wyczekiwaną 56. część! A w tym czasie zachęcam do przypomnienia sobie co tam ostatnio działo się w życiu Melindy Harrison 🥰

Czuję, że dzisiaj pęknie mi serce. Chcę się mylić, chcę wylewać te łzy na darmo, chcę się później z tego śmiać, a nie mówić sobie „Dobrze myślałaś.”… Nie chcę myśleć co będzie dalej. I nie mogę zrozumieć czemu los zsyła i rzuca nam kłody pod nogi, gdy i tak już wchodzimy pod górkę. Ostatnio jestem strasznie zmęczona – sypiam po 3h, bo nie chce mi się spać, denerwuję się (nie tylko sesją), nie mam apetytu, bo to mnie zjadają nerwy… Ale najgorszy jest strach przed tęsknotą, przed pożegnaniem i stratą. To chyba będzie jeden z najtrudniejszych dni w moim życiu… 😭💔