Czasem mam ochotę sypać wulgaryzmami i wyżyć się, a czasem zalewać siebie i ludzi wokóło słodyczą świata. Jest to dla mnie obojętne, choć w sumie to chciałbym wiedzieć dlaczego tak jest. Filozofować można by było naprawdę nieskończoność i podawać dobre lub złe przykłady. Zwykłe „współczuję” nic nie znaczy, mówimy to z grzeczności, można chlapnąć praktycznie przy każdej okazji. Ale kiedy usłyszymy je od ważnej dla nas osoby nabiera nikłego sensu, który przeradza się w coś cudownego.
Chyba każdy w życiu miał tak, że po części chciał coś zakończyć i do tego nie wracać, bał się reakcji tej drugiej osoby, a z jednej strony też nie chce jej urazić. Potem tak dobrze wmówił sobie samemu, że ma urojenia, a następnie i tak nie powie mu o co chodziło. Śmieszne i zabawne?
W pewnym sensie tak, ale pozostaje ten kolejny sens, no i następny (itd.)
~Mel.
Nie wiem co pisać :/