Ja w wieku 5 lat: Nie przejmuje się niczym. Chcę żyć jak najdłużej i mieć wspaniała rodzinę. Nie martwię się i nie zdaje sobie sprawy, że sytuacja w moim domu jest beznadziejna. Nie mamy środków do życia i rodzice są blisko rozwodu przez śmierć kuzynki. Chcę żyć wiecznie wesoła.

6 letnia ja: Zaczynam dostrzegać pewne niezgodności u mnie w domu. Tata zdobył dobrą pracę i pojechaliśmy pierwszy raz na wakacje w góry, do domu mojej cioci aby zająć się jej koniem.
Cały czas chciałam mieć wspaniała rodzinę i być wesoła.

Kiedy miałam 7 lat i poszłam do pierwszej klasy całe moje szczęście jakby zawisło na włosku. Nie chciałam chodzić do szkoły, przerastało mnie to. W mojej jednak rodzinie wtedy było w porządku <3 coraz bardziej zagłębiałem się w marzenia i chciałam mieć chłopka jak to miały inne dziewczyny z klasy. Jednak byłam trochę bardziej smutna.

8 lat… To był przełomowy czas w moim życiu. Myślałam wiele o śmierci i przemijającym czasie. Bałam się utraty rodziców, a sama byłam zdołowana również śmiercią babci…

9. Lat. Wyjechaliśmy nad morze. Mój najlepszy przyjaciel odszedł z mojej szkoły przez co znów myślałam wiele o przemijającym czasie, i że do jakiejś tam chwili nigdy już nie wrócisz. Byłam pewna że niedługo umrę i przychodziłam często do mojej mamy w nocy, bo tak bardzo bałam się że później się nie obudzę.

10 lat. Byłam wesoła. Szczęśliwa i troszeczkę wkvrwyona na mojego wujka że nie przyjedzie na moją komunię. Wreszcie złapałam dobry kontakt z moim bratem. Jednak dzień przed moją komunią wybuchła wielką kłótnia o to ,że nie powinniśmy kogoś zapraszać i w moją komunię, rodzice się do siebie nie odzywali.

11 lat : Zaczęłam wchodzić w świat anime i horrorów. Nie myślałam już o śmierci, nie bałam się jej. Wreszcie byłam szczęśliwa mając cudowne relacje z rodziną i przyjaciółmi <3 Jednak wszystko się zpieprzyło kiedy odeszła ode mnie moja ukochana przyjaciółka. I wtedy myślałam że jestem lesbijką. Nie mam pojęcia czemu.

12 Lat. Anime przejęło moje życie i jestem totalna marzycielką. Pogodziłam się z przyjaciółką ale mimo wszystko ostatnio częściej się ze sobą nie zgadzamy i sprzeczamy, ale mimo wszystko i tak uważamy się za wspaniałe osoby. Klnę bardzo często i trochę nie radzę sobie w szkole. Kocham anime i dzięki niemu poznałam moją przyjaciółkę Dosię <3 Oczywiście nie zapominam o was moje kochaniutkie pieselki <3 Nie zapominam o Basi z którą cały czas jesteśmy dość blisko :3 Kocham was bardzo i dziękuję za wsparcie kochani <333