Bardzo komfortową myślą dla mnie (w mojej podróży na drodze do samoakceptacji i odkrycia poczucia własnej wartości) jest to, że mój tata absolutnie zakochał się w mojej mamie od pierwszego wejrzenia, mimo że nigdy nie nosiła rozmiaru 36, zawsze miała w sobie trochę nieśmiałości i pochodziła z ubogiej, wiejskiej rodziny. Dzięki temu rodzi się we mnie przekonanie, że jeśli ktoś ma mnie pokochać to mnie pokocha, niezależnie od tego czy mam poniżej 70 cm w talii, niezależnie od tego czy będę mieć piękne i proste zęby. Nie na tym polega miłość. Zrozumiałam to dzisiaj. Ciągle jej szukam w postaci aprobaty innych dla mojego wyglądu, a to właśnie nigdy nie będzie prawdziwą, szczerą miłością. Co to jest więc miłość? To rozmowa telefoniczna z moją przyjaciółką kiedy jestem cała zapłakana i wiem, że mogę na nią liczyć. To moja troska o moją małą chrześnicę i pragnienie dla niej wszystkiego, co najlepsze. To zmartwienie mojej mamy o nasze zdrowie i życie, kiedy idziemy z bratem w góry. To także fakt, że kiedy piszę te słowa, mój ukochany pies nie odstępuje mnie na krok. Wokół mnie jest tyle miłości. Wystarczyło, żebym się rozejrzała.