Pomyślałam sobie, że to uczucie jest olbrzymim błędem. Że on nie jest taki jak myślałam. Że się pomyliłam. Zepsuł mi się humor. Przez ponad godzinę praktycznie ani raz się nie uśmiechnęłam. A potem trafiłam były (albo i nie) obiekt moich westchnień w najboleśniejsze możliwe dla mężczyzny miejsce z bardzo mocnej zagrywki. Na domiar złego, zdałam sobie z tego sprawę na tyle późno, że nie przeprosiłam, bo byłoby to ekstremalnie niezręczne. Zabawny dzień. Byłam na siebie wściekła, że tak szybko uległam temu uczuciu, przez co zachowywałam się dosyć nieprzyjemnie wobec innych osób. Wiedziałam od początku, że będą trudności. Wiedziałam, że on już wszedł w dorosłość. Wiedziałam, że jesteśmy całkowicie inni – on skończył dość przeciętne technikum, a ja chodzę do topowego liceum daleko od domu i chcę wyjechać jeszcze dalej na studia. Wiedziałam, że kiedy ja czytam książki i chodzę do teatru, on je kebaba z kolegami oglądając mecz. Czemu jednak, do cholery, nie potrafiłam ułożyć sobie w głowie faktu, że jesteśmy całkowicie inni i nie potrafilibyśmy żyć razem długo i szczęśliwie? Mam wysokie standardy, cholernie wysokie, nie zrozumcie mnie źle. Chcę, żeby mężczyzna był wykształcony, miał dość dobrą pracę, miał klasę i był dżentelmenem i inne takie bzdury. Ale po prostu to stało się niezależnie ode mnie. Nie wiem, czy on o mnie myśli. Nie wiem, czy powinien myśleć. Wiem za to, że ja powinnam skupić się na czytaniu, siłowni, siatkówce, rozwijaniu się, niezależności. To "coś" nie miałoby nawet racji bytu po wakacjach – do szkoły mam kilkadziesiąt minut pociągiem, poza tym mam mnóstwo nauki oraz treningi siatkarskie do ogarnięcia, kiedy on i tak mieszka dziesięć kilometrów ode mnie.
Mój zdrowy rozsądek uważa to, co wygaduję za totalne bzdury, ale jak już mówiłam – rozum opuścił mnie, gdy stery obrało serce.