Za cztery godziny zacznie się Nowy Rok. Kolejna dwójka ma zamiar wpaść do daty. Znów cały styczeń będę się mylić. Jutro będzie inaczej, a dziś nie będzie dzisiem, jeśli się go porządnie nie wyodrębni. Będziemy świętować wielką niewiadomą. I to na wesoło.

Minął rok. Za często ostatnio używam tego określenia, ale cóż innego mogę powiedzieć? Więc minął rok. Przeleciał styczeń i luty — miesiące obiektywnie nieciekawe, czas, w którym więcej zajmowałam się nudami życia szkolnego niż czymkolwiek innym. Wtedy, o zgrozo, nie traktowałam nawet tego konta na poważnie. Potem marzec i kwiecień — miesiące siedzenia na zdalnych. I tego czasu nie zapomnę, w życiu nie czułam się tak dobrze i szczęśliwie. Poznałam tu ludzi, których cenię i z którymi zawsze mogę porozmawiać. Potem był maj, czas znów powrotu do styczniów i lutych, ale lepiej i intensywniej. I nareszcie czerwiec, czekałam na to od września. Jak wszyscy. No i prawdziwy letni odjazd. Wakacje minęły jak z bata strzelił, skończyły się miesiące ze snu. Wrzesień. Moment, w którym złudzenia wzięły górę. Jesień jest miła, ale mnie. Nadeszły miesiące, których nie chcę pamiętać i najchętniej wypiłabym wodę z rzeki Klete. Mam nawet na nie idealne określenie — "parszywe". Deszcz lał się z nieba, przemakały poduszki, a łapki wdzięcznego niedźwiedzia z pluszu obrywały gradem.
Nadciągające non stop torsje, dygoczące dłonie, problemy, o których nikomu nie można mówić, łzy i przerażenie to nie najlepsza mieszanina. Był taki moment, gdy chciałam to wszystko skończyć. Z przytupem i dźwiękiem upadającej dumy na scenę wszedł grudzień. Ten minął dobrze, swoją rolę odegrał wspaniale. Może to zasługa świątecznego kiczu, a może po prostu bagna kiedyś się kończą.

31 grudnia 2020 roku i tu było zupełnie inaczej. Od tego dnia nabyłam wytrwałości, w końcu nie bez powodu nazywam się persis-tence. Ta zdolność przetrwania ratuje zawsze.
Podobno, jak twierdzą bardziej doświadczeni ode mnie, ta strona się zmieniła na gorsze. Możliwe. Nie umiem wnioskować, zresztą jestem tu zbyt krótko. Panta rhei, wszystko się zmienia.
Wedle mojego kalkulatora, jest Was tu teraz prawie dwanaście razy więcej. To z lekka przerażające, jak szybko te liczby rosną. Dziesięć quizów zostało docenionych bardziej niż inne i, ach, poleciały na główną. "Powariowaliśmy" zamyka rok 2021 wraz z otwarciem nowego konta z garstką cudownych istot. Zapraszam Was bardzo, bardzo serdecznie na @kofeina , gdzie mam zaszczyt działać. Mój kawoholizm pojawia się tam często, ale może wytrzymacie, hah.

Życzę Wam, by rok 2022 był dla Was właśnie taki, jakiego najbardziej potrzebujecie. Życzę też, byście spędzili ten rok w taki sposób, żeby za trzysta sześćdziesiąt pięć dni rozpierała Was dumą z Waszych osiągnięć. Tych małych, jak dzierganie czy nauka odmawiania innym i tych dużych, jak samoakceptacja i wiara w siebie. Mam nadzieję, że spotkamy się tu znów, w Sylwestra 2023. Szczęśliwego Nowego Roku! ♡

A ja sobie spędzę wolną chwilę popijając kawę, odpalając zimne ognie i wertując agathowe "Pięć małych świnek". Wszystkie te czynności polecam. Uśmiechanie się pół smutno, pół wesoło, jak dziewczyna ze zdjęcia też zalecam.
I już naprawdę kończąc, bo ten wpis jest za długi: nie piję piccolo, twierdząc, że jest za słodki, a tak naprawdę zazdroszczę wszystkim, którzy mają się z czego cieszyć i mają powód do picia. Panikuję na samą myśl o kolejnym roku, o wszystkich godzinach "w" jak Wołanie O Ratunek. Nie znoszę Sylwestra, który wybuchł w moim życiu równie niespodziewanie jak fajerwerki. Znów. Jak co roku.