Sezon na "ile do wakacji", "chcę do domu" i "co ja robię ze swoim życiem" uważam za oficjalnie otwarty.

Nie mam czasu i jestem tym przerażona. Wstaję bladym świtem, wracam po południu, gdy kończę robić lekcje, jest już wieczór i mam siłę tylko otworzyć podręcznik do chemii, która mnie ostatnio prześladuje i tępo wpatrywać się w litery. I byle do piątku, byle do ostatniego wuefu, byle do pójścia do żabki, gdzie mogę się śmiać tak, by bolał mnie brzuch, byle do weekendu. Jakoś się kręci, czyż nie?

Przyszłam zapeszać, że 200. i 201. obserwator sobie pójdą i znów dwieście osób interesujących się tym kontem i moją wątpliwie dobrą twórczością stanie się nieosiągalne. W każdym razie, dziękuję. Jak głupio by to nie brzmiało, to naprawdę wiele dla mnie znaczy. Niby suche liczby, ale skoro nawet mongolska mitologia się na nich opiera, to co ja mam powiedzieć, hmm?

Teoretycznie jestem zadowolona ze szkoły, którą wybrałam. Jest nieźle i to chyba najlepsze słowo. Mogłabym pleść o moim poloniście (uwielbiam człowieka) albo o tym, jakże traumatyczne jest spotykanie pożal-się-czajnik znajomych z podstawówki w licem. No i, oczywiście, już się rozchorowałam, bo moja odporność nie jest zbyt mocna. Więc leżę pod kocem i czuję, jak moje uszy rozsadza stan zapalny.

Nawiązując jeszcze do cudownej dwusetki obserwujących, chcecie jakieś coś na kształt q&a? Nie mam pomysłu na napisanie czegokolwiek okolicznościowego, więc może wystarczy możliwość zadawania pytań?

I, tak, interesuje mnie, co u was. Jak bardzo mnie was życie?