Dobra, to będzie długi wpis. Przygotuj się na łzy – u mnie lecą litrami. Tak, przez ciebie.
Wiesz, postawiłam ci tu teraz milion. Tak, tak MILION kropek nienawiści, ale mój mistrz powiedział; ,,Czasami trzeba po prostu wybaczyć, jeśli się kogoś kocha.” Więc tak zrobię. Wybaczę ci fakt, że to koniec.
Ale w gruncie rzeczy to przychodzę do ciebie w innej sprawie. Przeczytałam ostatnio super opowiadanie, po prostu boskie i wow! Laska, która to napisała jest Bogiem. Albo wyżej. Kocham ją. I muszę ją zobaczyć. Teraz. I wiesz co? Chciałam ci tu walnąć cytaty z opowiadania, ale nie mogę. Bo całe jest tak zarąbiste, że nie umiem wybrać.
,, Było ciemno. Tylko ja i pustka. Dryfowałam w nicości, aż w końcu zaczęłam odzyskiwać przytomność. Lekki powiew wiatru na mojej skroni, głuche uderzenia kroków i… Przemieszczanie. Góra, dół. Góra, dół. Góra, dół.
Otworzyłam powoli oczy, a świat zakołysał. Przez chwilę ujrzałam rozmazaną twarz Harrego, ale on nie zorientował się, że się ocknęłam.
Po chwili znowu zapadła ciemność.
Znowu to samo. Moment, kiedy otwieram oczy, a mój świat zalewa jaskrawe światło. Zdezorientowana rozglądam się dookoła. Ze zdziwieniem stwierdzam, że znajduję się w swoim pokoju.
– O Boże, Lucy… – słyszę cichy szept. – Tak bardzo cię przepraszam… – mówi chłopak nachylając się nade mną. Leżę w swoim łóżku. Nic nie rozumiem. – To wszystko moja wina… – Harry wyciąga dłoń i delikatnie głaszcze mnie po policzku. Po chwili jednak, jak oparzony, gwałtownie cofa rękę. – Przepraszam – mówi wyraźne zły na siebie poruszając szczęką. Marszczę czoło.
– Przepraszasz za dotyk? – są to pierwsze słowa jakie padają z moich ust.
– Yyy, nie.. Znaczy tak… Po prostu… – zacina się zawstydzony. – Nie wiem. – wzdycha ciężko. – Chyba sobie nie radzę, wiesz? – pyta i uśmiecha się smutno.
Chłopak spogląda na mnie z wytrzeszczonymi oczami. Nie potrafi ukryc zaskoczenia. Możliwe, że w tym momencie popełniam błąd, ale…
– Lucy… – zaczyna Harry. – Ja… Ja tak bardzo cię przepraszam – chłopak kręci zrozpaczony głową. – Ben… On ma takie ataki. Robi się agresywny… Nie wiem co by się stało, gdybym nie… – głos mu się rwie. Widzę, że jest mu ciężko. Patrzę pustym wzrokiem przed siebie. Wspomnienia bolą. Bolą tak bardzo, że chciałabym zapomnieć. Wykasować. Ale wiem, że to niemożliwe. Wzdycham ciężko i odwracam się do Harrego.
– Nic mi nie jest – chłopak energicznie kręci głową i chce mi przerwać, ale nie pozwalam mu na to. Gestem ręki nakazuję milczenie. Przełykam ślinę i zmuszam się do ciągnięcia. – Po prostu… To co mówił… To… To było straszne. – zakrywam twarz dłońmi. – Zupełnie tak jakby znał wszystkie moje obawy i teraz wypowiedział je na głos… Tak jakby… – tracę dech w piersiach. Nagle wszystko co wydarzyło się w ostatnim czasie daje się we znaki. Wybucham niepohamowanym płaczem. Trzęsę się spazmatycznie i zastanawiam jak to możliwe, że odrzuciłam Harrego. Tak, to chore – przecież pomógł zabić moją matkę, ale… Czasami… Czasami trzeba po prostu wybaczyć, jeśli się kogoś kocha. Zwłaszcza wtedy, kiedy nie pozostał ci już nikt inny.
Zerwałam się z łóżka i pobiegłam w stronę drzwi do łazienki. Miałam dość tego, że na każdym kroku okazuję słabość. Wiedziałam też, że czeka mnie rozmowa, której tak bardzo chciałam uniknąć…
Harry złapał mnie jednak za nadgarstek i odwrócił w swoją stronę. Popaczył mi głęboko w oczy i powiedział:
– Nie uciekaj, Lucy… Zostań ze mną – poprosił błagalnym tonem. Odwróciłam wzrok. – Nie płacz… – chwycił mój podbródek i skierował w swoją stronę. Z trudem przełknęłam ślinę. Zamrugałam oczami, aby pohamować potok łez. Moje wysiłki jednak na nic się nie stały. – Jestem z tobą – szepnął Harry, a ja wprost dławiłam się płaczem. Pokręciłam głową, ale on zupełnie się tym nie przejął. Czułym gestem otarł pojedyncza łzę płynąca po moim policzku. Niepewni wyciągnął ramię patrząc na mnie i czekając na niemą z niemą prośbą na pozwolenie.
– Och, Harry… – zachlipiałam i wpadłam w jego silne ramiona. Objął mnie mocno, a ja wtuliłam się w jego klatkę piersiową nadsłuch**ąc bicia serca. Mogłam udawać, że nie chce go znać. Mogłam i przez pewien czas to robiłam. Chciałam, ale nie wychodziło mi to. Chciałam, ale nie dawałam rady. Potrzebowałam go jak nigdy dotąd.
Chłopak delikatnie kołysał mnie w mocnym uścisku. Nie chciałam, że puszczał. Bałam się tego. Z przerażeniem myślałam o tej wizji stania na własnych nogach. A więc on nie puszczał.
– Lucy… – wymruczał z taką czułością, że aż stanęło mi serce. Przejechał ręką po moich włosach, a ja oparłam policzek na jego klatce.
– Wiesz… – zaczęłam cicho, słabym głosem. – To było nie w porządku. Nie powinnam tego robić. – wyznałam jakby sama do siebie. Harry momentalnie stężał, napiął całe ciało. Czułam pod dłonią twarde mięśnie jego brzucha.
– Czego nie powinnaś robić? – zapytał z… Nadzieją? Ze strachem? Z bólem?
Odsunęłam się lekko by spojrzeć mu w oczy.
– Nie powinnam była odchodzić.
Siedzimy u mnie w domu. Już późno. Taty jak zwykle nie ma.
– Więc… – zaczęłam lekko zdenerwowana. – Wiec jak to było? – decyduję się w końcu zapytać. Chłopak jakby właśnie tego się spodziewał bez wahania zaczyna opowiadać patrząc mi prosto w oczy.
– Nie jestem dumny z tego kim kiedyś byłem. Zszedłem na złe drogi i… I pogubiłem się w życiu. – wzdycha ciężko. – Byłem słaby. Mój brat umarł na raka, a ja zostałem sam… – zapiera mi dech w piersiach. Chciałabym powiedzieć mu tyle rzeczy, ale mój język związał się w supeł. Łapię go za rękę i ściskam w pokrzepiającym geście. Zawsze myślała, że to ja jestem tą poszkodowaną, a on… On stracił brata. – Zostałem sam i nie wiedziałem jak sobie z tym poradzić – ciągnie gładząc moje palce. Musiał już w jakimś stopniu uporać się ze stratą rodzeństwa, bo chociaż widzę jak mu ciężko, to… Nie jest aż tak źle, jakby się spodziewać. To musiało być dość dawno… A czas leczy rany. Tylko, że bolesne blizny pozostają do końca życia. – Wtedy właśnie osobiście poznałem Malfoya… – chłopak kręci głową. – przekonał mnie, że razem będzie nam dobrze, że podbijemy świat, że zemszczę się za niesprawiedliwość losu… Byłem głupi. Uwierzyłem w każde jego słowo… – Harremu rwie się głos. Chcę u pomóc, ale on zupełnie pogrążył się w wspomnieniach. Jego oczy zaszły mgłą, stał się nieobecny duchem… – Na początku nie było tak źle. – stwierdza chłopak. – Tylko tworzyliśmy gang. Czasami chodziliśmy razem się napić. To wszystko. Potem szef się wkurzył. Zaczął przeżywać trudne dni – Harry zaśmiał się bez kszty wesołości. – Jego związek z twoją matką zaczął się psuć… – spojrzał na mnie smutno. – Był naprawdę wściekły. Wyżywał się na nas. Potem zaczął grozić. – chłopak pokręcił głową. – Bałem się. Bałem się, więc zgodziłem na wszystko. Na wszystko. – powtórzył cicho, ciężkim głosem.
– Hej – chwyciłam go za ramię. – Spójrz na mnie – spojrzał. jego piękne, piwne oczy wprost promieniowały bólem i żalem do samego siebie.
– Lucy, jestem potworem – stwierdził chwytając moje dłonie. – Od samego początku powinienem był się do ciebie nie zbliżać.
– Nie. To nie tak. – powiedziałam żarliwie. Musiałam oswobodzić go z poczucia winy i grzechów przeszłości. – Nie mogłabym zakochać się w potworze.
Jego reakcja była… Była jak balsam na moją zranioną duszę. Jego oczy rozświetliły się w niespotykanej radości. Na twarz wypłynął powalający uśmiech i… I nagle wszystko zgasło. Harry odchrząknął i zaczął mówić tak smutnym głosem, że moje serce po prostu krajało się na kawałki.
– Nie. Nie, nie, nie! – przejechał mi ręką po plecach nie widząc jakie dreszcze i emocje wywołuje w moim ciele. – Nie wiesz… Nic nie wiesz. To… To głupie – stwierdził. – Ja… Ja zrobiłem tyle złych rzeczy… – westchnął. – Pomagałem Malfoyowi w jego cholernym planie. Przeze mnie on zabił twoją matkę! Kryłem go! Rozumiesz!.? – krzyczał zdenerwowany. – To ja popsułem ci całe życie… – wyszeptał, a pojedyncza męska łza spłynęła po jego policzku.
Zrobił krok do tyłu.
– Nie powinnaś mnie znać. Powinnaś mnie nienawidzić. Ja… ja nie mam prawa cię dotykać. Nie mam prawda z tobą rozmawiać… To… – Harry zupełnie się załamał. Patrzył na mnie z tak wielkim bólem, że musiałam zmuszać się, aby nie odwracać wzroku. – Nie mam prawa cię nawet kochać! – krzyknął i upadł na kolana.
Moje serce rozsypało się na drobne kawałeczki. Jak… Jak on mógł tak myśleć?
– Harry… – ukucnęłam przy nim. – Harry, proszę… – podniósł na mnie swój wzrok. – To nie ty zabiłeś moja matkę. To nie ty zawiniłeś. Zawinił świat. Los. Przeznaczenie. Czy jakkolwiek inaczej byś to nazwał. Ale nie ty. – zrobiłam krótką przerwę by opanować drżenie głosu. – Każdy czasami upada… Nie ma człowieka, który nigdy nie popełnił błędu. Chodzi o to by nawet kłamać, oszukiwać, ranić i krzywdzić, ale… Ale by uczyć się w ten sposób. By w tak drastyczny sposób stać się lepszym człowiekiem. – chłopak wpatrywał się we mnie jak zaczarowany, ale widziałam, że intensywnie analizuje każde moje słowo. – Wtedy… Wtedy u ciebie… – zaczęłam miętolić brzeg swojej bluzki. Ta część była trudniejsza. – Wtedy się w tobie zakochałam. – wyznałam nie patrząc na niego. – Zawsze bardzo idealizowałam miłość, wiesz? Myślałam, że kiedy się ją znajdzie już zawsze wszystko będzie dobrze… Więc kiedy potem powiedziałeś mi o… O tym wszystkim… – zrobiłam zamaszysty gest ręką. – Wtedy się załamałam. Byłam naprawdę… – przełknęłam ślinę. – Byłam w rozsypce. Nie potrafiłam się z tym pogodzić. – uśmiechnęłam się melancholijnie. – Nie rozumiałam swojego serca. Ale wiesz, co? Serce nie jest po to by je rozumieć. Serce jest po to by podążać na ślepo za jego głosem.
– Och, Lucy… – szepnął Harry w moje włosy. – Nie zasługuję na ciebie.
– Pozwolisz, że będę miała na ten temat inne zdanie – uśmiechnęłam się z rozkoszą czując jego dłonie na moich plecach.
– Naprawdę to nie powinno tak… – zaprotestował, ale natychmiast mu przerwałam.
– Nie mów tak. Nie zaczynaj od nowa, dobrze? – zapytałam z nadzieją. – Musisz pogodzić się z tym, że jestem w tobie beznadziejnie zakochana. A to… – pokazałam dookoła. – To przeszłość.
Chłopak patrzył na mnie z uśmiechem błąkającym się na ustach.
– Kocham cię – wymruczał. – Tak cholernie cię kocham…
Chciałam odpowiedzieć mu tym samym, ale zamknął mi usta pocałunkiem. Pocałunkiem zapewnienia, że chociaż nie wszystko układa się tak, jak w bajce, to on zawsze będzie przy mnie. Że zrobimy wszystko by mimo przeszkód być szczęśliwi. Nawet wtedy, kiedy świat będzie spiskował przeciwko nam.”
Tak. Tyle chciałam powiedzieć.