„Spojrzała na ekran telefonu z cichą nadzieją, że ktokolwiek zobaczył jej sygnał ratunkowy. Nadzieja matką głupich, nikt nie odpowiadał na wezwanie. Jeśli już się znalazła w tym parszywym miejscu, warto się rozejrzeć. Nie miała najmniejszego pomysłu jak wydostać się z tego wyjątkowo czystego jak na celę pokoju. Drzwi w grę nie wchodziły, pewnie ktoś ich pilnował. Okno było za małe na nią mimo tego, że należała do drobnych osób. Sfrustrowana uderzyła pięścią w drzwi, które się otworzyły. Oni chyba sobie z niej kpili! Nikt nie pilnował drzwi, które nie były zamknięte… Przyszłej bohaterce wydało się to podejrzane aż nazbyt. To niemożliwe by byli tacy głupi, prawda?
Ruszyła ciemnym korytarzem, glany od stroju strasznie hałasowały. Obiecała sobie, że jak tylko wróci do szkoły, poprosi wydział wsparcia o zrobienie czegoś z tym. Tymczasem musiała mieć się na baczności, kto wie co przygotowali zamiast strażnika i blokady w drzwiach? Nagle, nie wiedzieć jak i dlaczego, korytarz zaczął się wyginać i plątać.
– Co jest?! – wydarła się zdezorientowana. – Więc tak to sobie wymyśliliście? Zagram w tą waszą chorą zabawę, żaden korytarz mi nie przeszkodzi…!”