Nie powiem „nie rób tego”, chociaż bym chciała, gdyż to Twoja decyzja. Nie powiem „wróć do nas”, bo do niczego Cię nie zmuszę. Nie udaję, że znam Cię, choć pisałyśmy parę razy — ja z innego konta. Może mnie rozpoznasz, gdy powiem, że to dzięki Tobie, dzięki Twojej serii „Z rodu Black” uznałam, że mogę spróbować wrócić do pisania, jednakże nie mogę oczekiwać, że z pośród trzech tysięcy dziewięciuset czterdziestu siedmiu innych osób, na pewno pod jakimś kątem lepszych ode mnie, zapamiętałaś właśnie moją osobę.
Nie wniosę nic tym wpisem, nie powiem nic inteligentnego na tyle, by wyróżnić się na tle tych wszystkich innych „pożegnań”, lecz czuję się w pewien sposób zobowiązana podziękować — być może ostatecznie — osobie, której zawdzięczam wszystko tutaj. Nie tylko poczucie swego rodzaju obowiązku „zmusza mnie” do napisania tego, uważam, że Ty zasługujesz na to, by Cię „pożegnać”. Pisałam do Ciebie jedynie kilka razy i przez to mam ochotę walić głową w ścianę. Te parę razy sprawiło, że zaczęłam widzieć w Tobie coś więcej niż jedynie wspaniałe opowiadania. Nie wiem, jak mogłam być tak głupia, żeby przegapić to, myśląc jak ostatnia idiotka, że będziesz tu zawsze… Żałuję. Może gdyby było inaczej, byłoby lepiej? Nie łudzę się, iż tylko dzięki mnie byś czuła się „lepiej” w pisaniu etc., jednak myślę, że nie jestem jedyna.
Tak więc… Przepraszam. Mam nadzieję, że jeszcze nie wszystko stracone… Chociaż czasu nie można cofnąć i trzeba się pogodzić z tym, co jest, oraz walczyć o swoje.
Z tego, co zdołałam dostrzec, jesteś naprawdę dobrą osobą, nie mogę jednak powiedzieć, że w jakimkolwiek stopniu mam prawo do wypowiadania się o tym. Sięgaj gwiazd! Wiem, że Ci się uda. Wierzę w Ciebie mimo wszystko i jeśli naprawdę odejdziesz, zrób coś dla nas: po prostu rób to, co kochasz.
„Today is your day! You’re off to Great Places! You’re off and away! Your mountain is waiting. So… Get on your way!”.
Znasz?
~ Marta