Zapewne już niedługo będę bardzo, ale to bardzo żałował dodania tegoż oto wpisu, jednak jakaś nie do końca znana mi siła wciąż nakłania mnie do dokonania tego. Dlategóż też właśnie ten wpis powstaje. Otóż
Stanęła raz, pewna dziewczynka na skalnym brzegu. Stanęła i stała, z pełnym spokojem. Stałaby tak pewno jeszcze bardzo długo, gdyby nie podmuch wiatru. Wiatr ten zdradziecki pchnął ją do przodu, prosto w przepaść. Przepaść ta bezkresną się okazuje, a ona tak spada i spada.. Będąc jednak w tej przepaści nie straciła ona kontaktu z rzeczywistością, bowiem rzeczywistość ta wciąż do niej trafia, wciąż poznaje nowych ludzi, rozmawia z nimi.. Generalnie żyje dość normalnie. A jednak spada. Niejeden, kto miał okazję poznać ją i się o tej sytuacji przekonać zechciał jej pomóc i niejeden by pomóc chciał, gdyby tylko wiedział.. Jednak czy ktokolwiek z tych ludzi jest zdolny do tego, by jej pomóc? Nawet jeśli by się odnalazł taki cudotwórca to wciąż nie pomógł by jej w pełni. Jest dla niej w zasadzie tylko jedna nadzieja, choć i ona jest niepewna..

(Po napisaniu tego czuję się głupszy niż byłem, zapewne tylko jedna osoba zrozumie dlaczego, choć i to stwierdzonym do końca nie jest.)