Wpis trch emocjonalny:
Chciałabym się z Wami podzielić czymś, co od dawna mnie frapuje. Od zawsze byłam osobą bardzo nieśmiałą. Nie uważam się za introwertyczkę, ale za ambiwertyczkę, ponieważ jednak mimo wszystko nie lubię samotności i uwielbiam przebywać w towarzystwie, ale tylko osób, którym ufam. Gdy miałam około 7 lat i szłam z tatą bądź mamą np. do sklepu, panicznie bałam się powiedzieć „dzień dobry” czy „dziękuję”. Rodzice mnie za to strofowali i mówili, że jeśli się to nie zmieni, dostanę karę. To mnie motywowało do powiedzienia tych kilku słów w sklepie, ale wymagało wiele, bardzo wiele wysiłku. Tymczasem dla innych dzieci coś takiego było normalne. Dziś mam 14 lat i coś takiego nie stanowi dla mnie najmniejszego problemu, jednak nieśmiałość nadal we mnie pozostała i towarzyszy mi na codzień. W szkole nigdy zbyt wiele nie mówiłam, zawsze byłam raczej z tyłu. Przez lockdown i lekcje zdalne pogorszyło się to bardziej. W październiku raz po edb nauczyciel spytał mnie, czy jestem nowa, bo nigdy mnie nie widział. Tymczasem chodzę do tej szkoły od pierwszej klasy. Od 7 lat mam tę samą przyjaciółkę i nikogo więcej, prócz rodziców i siostry. Dlaczego? Ponieważ nie potrafię nawiązywać nowych znajomości. Zbyt się boję. Nie potrafię, jak np. mój tata, podejść do obcej osoby na ulicy i zagadać. I to właśnie jest głównym czynnikiem moich problemów. Dziś na polskim Pan omawiał po kolei z każdym jego ocenę na koniec semestru. Mi wychodziło 5.44 a szóstka jest od 5.45. Nauczyciel powiedział mi, że piszę bardzo dobrze, ale jedynym moim problemem jest to, że nie odzywam się na lekcji, przez co nie może wystawić mi oceny za aktywność, która dałaby mi szóstkę. Nie wchodziła w grę żadna praca dodatkowa, gdyż było już za późno. Wiedziałam, że już nie mogę nic zrobić. Moim rodzicom bardzo zależało na tej ocenie, zresztą mi też, bo w planach mam klasę humanistyczną w LO, a celujący z polskiego by w tym pomógł. Wtedy zaczęłam obwiniać siebie o to, że jestem taka, jaka jestem. Że nie mogę być jak ekstrawertycy z klasy, którzy po prostu mówią co myślą. Jednak gdy już byłam na dnie, Pan spytał, czy nie pomagałam komuś z np. zadaniem domowym z polskiego, bo mógłby mi za to wstawić ocenę. Wtedy odezwała się moja przyjaciółka, której rzeczywiście kilka razy pomogłam, bądź sprawdziłam pracę. Powiedziała o tym nauczycielowi. Na to odezwały się dwie inne koleżanki, z którymi mam w miarę dobre relacje, ale jednak nie są moimi przyjaciółkami ani nic takiego. Powiedziały, że zawsze jestem gotowa pomóc, że jestem utalentowana i powinnam dostać szóstkę. Wtedy nie wierzyłam w to, co się działo, bo zawsze myślałam, że nikogo z klasy nie obchodzę. Bo kto się interesuje szarą myszką, która nigdy nic nie mówi? Usłyszałam o sobie wiele miłych rzeczy, o których sama nie miałam pojęcia. Dostałam tą szóstkę, ale nie to było najważniejsze. Okazało się, że jednak są osoby, które mnie zauważają. Na które mogę liczyć. Pomimo, że sama nie wiele mam z nimi wspólnego. Chciałam Wam powiedzieć, że introwertycy i ambiwertycy nie muszą być odrzuceni. Trzeba tylko trafić na właściwe osoby i przełamać się. Nawet jeśli czujecie, że nikogo nie obchodzicie, prawda wcale nie musi tak wyglądać❤. Dla każdego jest miejsce na tym świecie.