IMPREZA

!Moje wyżalenie. Nie chcesz- nie czytaj!

Właśnie zdałam sobie sprawę że moje życie to g***o (wow nic nowego)

Od dłuższego czasu nie czuje się za dobrze. Nie chodzi mi tylko o stan psychiczny, tylko o fizyczny. Jestem coraz bardziej zmęczona, obolała, i nie mam na nic siły. Czasem nawet na to, by się uśmiechnąć. Jem coraz mniej, przez ciągły ból w brzuchu. Nie chodzi mi o taki normalny, gdy jest ci niedobrze, a taki w środku. Żyje w czterech ścianach w swoim pokoju. Wychodzę tylko kiedy muszę (Np. Jak wrócę do domu około 14:30 to wychodzę z niego max 5 razy). Ludzie mają mnie za dziwaka, i nikt ze mną nie gada, z wyjątkiem jednej osoby, która i tak większość czasu spędza z innymi dziewczynami. Czuję się tragicznie i mam dziwne napady myśli np. Co by było gdybym się zabiła (upewniam. Nie zabiję się, spokojnie. Jeszcze nie czas). Rodzice mają mnie gdzieś. Cały czas robię dla nich coś źle i nawet najmniejszy mój błąd dla nich to powód do podniesienia tonu. Później tylko mówią "miłe" słówka. Wiem że te słowa, nie są szczere. Czasem gdy mam dość nie odzywam się do nich, przez co to jest najczęstszy powód do krzyku. Mówią że zachowuje się tragicznie, ale jak się czuję to już nie widzą. To co robię przestaje powoli sprawiać mi przyjemność, a żeby wogóle coś to naprawdę. Trudno mi jest zająć się czym kolwiek. Ostatnio ktoś mi napisał (przepraszam nie pamiętam kto) że jeśli jesteś dla kogoś ala psychologiem to znaczy że ta osoba ci ufa. Nie mówię że tak nie jest, poprostu "zajmować się"
taką osobą to ciągły stres. Przestajesz martwić się o siebie, a zaczynasz o problemach innych. Ostatnio to dla mojego stanu psychicznego przesada. Nie żeby coś, ale na takie rozmowy trzeba się przygotować, a ludzie ostatnio nawet nie pytają się mnie czy mam czas na rozmowę, tylko ciągną (dosłownie) mnie na bok. Lekka przesada jak dla mnie.

Nie wiem co o tym myśleć, ale dla pocieszenia samej siebie mogę powiedzieć że inni mogą mieć gorzej co nie?