Przed napisaniem całego wpisu przepraszam, że nie piszę, ale jak przeczytacie go w całości może zrozumiecie.
Więc tak… k**** jak trudno zacząć, za dużo tego.
Mam problemy z nauką, co doprowadza do kwasów między mną a moją mamą. Mam nadwrażliwość emocjonalną. Jeżeli ktoś nie wie co to jest to powiem tak pokrótce: Jesteś mega wrażliwy na dosłownie WSZYSTKO. Krótka kłótnia to + jedna noc wypełniona płaczem.
Doprowadziło mnie to do samookaleczania. Niedawno była u mnie przyjaciółka. Była z nią jedna krótka kłótnia. Weszłam do łazienki i narysowałam żyletką parę kresek na moim nadgarstku. Ona wie o wszystkim, więc kiedy wyszłam powiedziała, abym pokazała nadgarstek. Nie zgodziłam się. Wyjęła więc z mojej kieszeni żyletkę, i co zrobiła? Spaliła, a później wyrzuciła przez okno.
Mam jeszcze noże, ale nie chcę ich. Staram się trochę ogarnąć, ale to mi nie wychodzi.
Następna rzecz.
Na wakacje wyjeżdżam PIERWSZY raz za granicę. Ale oczywiście zamiast taki normalny rodzinny wyjazd, czyli: Ja, bratke, tatke i mamke, jedziemy ze znajomymi moich rodziców. Mają oni syna: Radosław, ale nienawidzę, bo kojarzy mi się z wrednym nauczycielem, więc niech będzie Radek.
Ma tyle lat ile mój brat, rocznikowo 19.
Niedawno o nim myślałam. I wiecie co? Wrobiłam się tym w bagno, czyli zaczęłam coś do niego czuć, co jeszcze pogarsza całą sprawę, bo bez przerwy o nim myślę i nie mogę się skupić na lekcjach. Mam nadzieję, że to tylko chwilowe zauroczenie, bo nie chcę jechać na wakacje z gościem, w którym się kocham.
Tak, bla bla, wakacje to przecież ŚWIETNA OKAZJA NA PODRYW! Ale jest coś co mnie przytłacza. Co jak ma dziewczynę? Wyobrażacie to sobie? To cholernie pogorszyłoby mój stan emocjonalny.
Jest jeszcze coś.
Nie widziałam go prawie rok.
Jestem k******* nieśmiała. Kiedyś jego mamke przyprowadziła mnie do jego pokoju, abym pograła na konsoli czy coś w tym stylu. Zaczęliśmy coś gadać. Tak się poznaliśmy. I miałam tą odwagę, aby kiedy przyjadę następnym razem wejść do jego pokoju, przywitać się, usiąść na łóżku i zacząć do niego coś pieprzyć. Ale teraz? Nie umiem tam wejść. Więc pewnego dnia kiedy do nich pojechaliśmy razem z rodzicami poszłam na ich działkę, było cholernie nudno. Pani Nina (jego mama) powiedziała, że siedzi w pokoju i jak chcę to mogę iść, ale stchórzyłam. I takim oto sposobem przestałam do nich jeździć. I wiecie co? Cholernie chcę go zobaczyć. Można powiedzieć, że tęsknie. Podobno zmienił fryzurę przez co jeszcze bardziej chcę go zobaczyć. Nosz k****. Pieprzę o chłopaku. Miłość nie istnieje w takim wieku. Nie chcę jej. I do tego zdaję sobie sprawę, że mnie lubi, ale jestem dla niego za młoda. Ale nie chcę opowiadać tej historii. Ten wpis jest wystarczająco długie
Wiecie co mi teraz potrzebne?
Pieniądze.
Na sfinksa.
I na bilet. Do Nadii.
Mój kot chce właśnie wyjść z pokoju. I komu ja się teraz wyżalę?
Moja matka zabrała mi z tydzień temu telefon jak spałam. Do teraz nie mam kontaktu z osobą, która jest w stanie mnie pocieszyć. Jedyną.
Moja przyjaciółka znalazła chłopaka w necie, którego kocha i nie ma dla mnie czasu.
Ten cały wpis jest przykładem bezradności.
Wyżaliłam się, to wszystko.
@Norowata, tęsknię wiesz?