— Generał Alyss! Pani obecność również jest wymagana — odparł skrzeczący głos jednego ze szturmowców dobijającego się do pokoju kobiety. Dopiero te huki wybudziły czerwonowłosą z transu.

— Proszę powiadomić Najwyższego Wodza, żeby nie czekał z rozpoczęciem spotkania — rzuciła krótko i po dłuższej chwili dodała — Mam nadzieję, że będę mogła doprowadzić się do ładu nie martwiąc się, że żołnierz wyważy mi drzwi.

I usłyszawszy te słowa mężczyzna ruszył w stronę mostka, jego metalowe buty rozbrzmiewały na korytarzach z każdym kolejnym krokiem. Przez dłuższy moment były dosyć głośne, aż w końcu ucichły. Generał uśmiechnęła się i otworzyła oczy, aby rozejrzeć się po pomieszczeniu, w którym przyszło jej żyć i pracować. Czarne ściany, czarna podłoga, czarne meble i wielka gigantyczna szyba skierowana w kierunku pustki znanej powszechnie jako wszechświat. W jakiś sposób Alyss zawsze łudziła się, że być może coś się zmieni gdy zamknie oczy – być może to ponure miejsce nabierze więcej życia. Ale na razie się na to nie zanosiło.

Witam was serdecznie. Chciałam tylko powiedzieć, iż nie umarłam ponownie i pracuje nad opowiadaniem o Gwiezdnych Wojnach (którego fragment widzicie tam o u góry, wystarczy, że zaczniesz czytać od początku) w międzyczasie pieszcząc również OneShot. I z dumą mogę powiedzieć, że kiedyś z pewnością wyjdzie :) Może w sylwestra albo na nowy rok. Tak żeby z hukiem wejść w nową dekadę haha

A tak poza tym jak wam mija ten wspaniały okres zwany świętami? Albo międzyświęciem. Nie wiem. :)

Pozdrawiam, Czarna Materia ❤