Okej. A oto i dokończenie opowiastki (zmyslonej oczywiście):
Spojrzałam przerazona w górę. Znów usłyszałam cichutkie tłickanie. Tłi, tłi! Tak zwykle robił mój Tyniaczek… Zrobiłam krok w tył. Wzięłam się w garść i weszłam na tapczan. Mój kot syczał, patrząc z przerażeniem na to miejsce, skąd dobiegało ciche tłickanie. Czyli też coś tam widział… Śnieżynka przestraszona schowała się pod łóżkiem, Kicioszek został i wypiął grzbiet, sycząc. Wtem… stamtąd wyjrzał Tyniak!! Przecież niedawno umarł! Nawet Kicioszek dołączył do Śnieżynki, i teraz obaj byli pod łóżkiem. Patrzyli ze zdziwieniem i przerażeniem na tę sytuację.
-Czemu nie śpisz?- zapytał się Tyniak
😏-sama ni wim…
😊-chciałam się napić. A co tam sobie porabiasz?
🥶-hmm… że-żeby się napić bo go-gorąco jest… *trzęsie się* a-ale niedawno umarłes! Skąd się tu wziąłeś?!
Tyniak: Tak więc, jestem duchem Tyniaka. Ale nie bój się, nic Ci nie zrobię. Chciałem Cię odwiedzić, a dniem nie mogę… to pojawiam się czasem nocą.
😨-Oki… *patrzy niepewnie na Tyniaczka* ale jakim cudem mówisz? Przecież jesteś zwierzakiem…
😀-Fajnie! *głaszcze Tyniaka* nawet dotknąć Cię mogę!
🤗- *bierze Tyniaka na ręce* Supcio! Ale jak my się porozumiewamy? przecież jesteśmy innych ras!
(dalej zrobie później bo mama mnie pogania T^T)