I'm just a girl 🩷🪩

W zeszły piątek, zupełnie przypadkiem, spotkałam chłopaka w autobusie, którym prawie nigdy nie jeżdżę. To była czysta losowość. I właśnie wtedy go zobaczyłam. Był absolutnie w moim typie — ciemne, lekko dłuższe włosy, spojrzenie jak z okładki magazynu. Miał na sobie czarną koszulę i dżinsy, pewnie przez egzamin zawodowy. Siedziałam przy przejściu, a on stał obok mnie. Czasami jego noga lekko ocierała się o moje ramię. Niby nic, ale zapamiętałam to bardzo dokładnie.

Wiedziałam tylko, do której chodzi klasy. Poza tym nie miałam o nim pojęcia. Dzisiaj jednak coś mnie tknęło — stwierdziłam, że muszę dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Taki niewinny stalking jeszcze nikomu nie zaszkodził, prawda?

I tak, po przejrzeniu ponad 500 profili obserwowanych przez dziewczyny z jego klasy, w końcu go znalazłam. Ma na imię Kuba. Ma też młodszego brata, który urodził się, gdy Kuba miał szesnaście lat. Dokładnie tyle samo będę miała ja, kiedy na świecie pojawi się Ignaś. Różni nas tylko wiek — on ma osiemnaście, ja jutro kończę szesnaście.

Po tygodniu drobnych obserwacji mogę śmiało powiedzieć, że to typ chłopaka, na który żyje "na ładne oczy". Nie znam go, ale życie już kilka razy postawiło przede mną chłopców bardzo podobnych do niego. A co gorsza — niejeden z nich też miał na imię Kuba.

Chciałabym podejść, zagadać, ale nie wiem, od czego zacząć. Boję się, że jako starszy uzna mnie za dzieciaka i po prostu się ze mnie zaśmieje.

Więc jeśli masz jakąkolwiek opinię o tej sytuacji, poradę, pomysł, cokolwiek — przyjmę z otwartym sercem.

Ti amo, baci,
tanti auguri 💫🎱🎥