Teraz jeszcze drobne poprawki i jedziemy

WOHO! Dwie osoby mi odpisały BRAWA!!

” – Nie! Alex Nie! – Emma krzyczała z całej siły. Ale nie pomogło… Alex przycisnął ją do ściany odgarniając część jej włosów za ucho. Zaczęła się poddawać. Jej łzy spływały po jej twarzy prosto na jego ręce które były na jej klatce.
– Dlaczego ja? – zapytała bez uczuć i łzach w oczach.
– To będzie lepsze życie. Zaufaj mi. – powiedział i posłał jej delikatny uśmiech. Kiedy położył jedną rękę na jej karku, zamknęła oczy czekając na najbardziej niechciany moment w życiu. Śmierć… Po kilku sekundach ugryzł jej szyje po czym ją puścił i wyszedł z pokoju. To było najgorsze uczucie jakie kiedykolwiek czuła. To było jak rozrywabie ciała od zewnątrz, i palenie go w wewnątrz. Upadła na podłogę. Chciała krzyczeć, ale nie mogła. Chciała wykrzyczeć cały ból, ale nie mogła. Jedyne co robiło jej ciało, było trzęsienie się na podłodze przez okropby ból ciała. Czuła jak jad rozpływa się po jej ciele. Najoiwrw po klatce, po rękach, nogach… Aż w końcu dotarł do głowy. Jej skóra zaczęła robić się biała jak śnieg. Jej usta były czerwiensze niż normalnie, a jej włosy lśniły niczym gwiazdy na niebie. Była inna… Nie ruszała się. Nie mogła nic zrobić, to po prostu się działo. Po tym jak ból ustąpił, wyrosły jej śnieżnobiałe kły. Wtedy wstała i otworzyła swoje już czerwone oczy…” ~ The Killers, 2019