Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim
Moja droga Orszulo tym zniknienim swoim
Pełno nas, a jakoby nikogo nie było
Jedną maluczką duszą tak wiele ubyło
Tyś za wszytki mówiła, za wszytki śpiewała
Wszytkiś w domu kąciki zawżdy pobiegała
Nie dopuściłaś nigdy matce się frasować
Ani ojcu myśleniem zbytnim głowy psować
To tego, to owego wdzięcznie obłapiając
I onym swym uciesznym śmiechem zabawiając
Teraz wszystko umilkło, szczere pustki w domu
Nie masz zabawki, nie masz rośmiać się nikomu
Z każdego kąta żałość człowieka ujmuje
A serce swej pociechy darmo upatruje