Mamy dzisiaj 3 sierpnia, co oznacza, że 18 lat temu świat powitał mnie z otwartymi rękoma. Jednak nikt nie ostrzegł mnie na początku życia, że często będą spadać pod moje nogi kłody, które w tak ogromnym stopniu ukształtują mój charakter. Dziesiątki nieprzyjemnych doświadczeń, setki wylanych łez, tysiące uśmiechów, miliony uczuć.

Pierwsze lata życia to sielanka i radość, której nikt nie docenia, dopóki nie przeminie i nie zacznie się za nią tęsknić. 18 lat życia przeleciało tak szybko, jak z bata strzelił. Niby bardzo długi okres, a jednak już jestem dorosłym człowiekiem, który jest już sam odpowiedzialny za swoje czyny i ich skutki.

Robimy się coraz starsi i niestety przed tym się nie uchronimy. Z roku na rok odpowiedzialność spada na nas, dojrzewamy i inaczej spoglądamy na wiele aspektów naszego życia.

Za dużo narzekamy na czas, który nigdy już nie wróci. Być może tylko ja tak mam, ale cholernie tęsknię za czasami, kiedy biegałam po dworze, niczym się nie przejmując i moim największym problemem było zdarte kolano, a nie strach przed maturą. Wtedy wyobraźnia była w stanie zaspokoić wszystko.

Obawiam się tego, co nadejdzie. Obawiam się dorosłego życia i tego, co mi przyniesie. Mam z tyłu głowy myśl, że nic w życiu nie osiągnę. Owszem, to głupie, ale nigdy nic nie wiadomo.

Dużo ostatnio myślałam o tych wszystkich sprawach. O uciekającym czasie i tym co jeszcze nieznane.

I znów o tej wdzięczności za to, czym jeszcze mogę się cieszyć, bo nie wiadomo, kiedy to stracę.

Czas przelatuje nam przez palce. Musimy korzystać z niego w największym stopniu.

Życie mamy tylko jedno, dlatego musimy spełniać swoje marzenia i cele. Lepiej znieść porażkę, która doda nam motywacji, niż żałować, że się nie spróbowało.

Nie zawsze będzie łatwo. Nie zawsze uda się znaleźć motywację do pokonania przeciwności, ale jak już się uda, to uczycie satysfakcji będzie nie do opisania.

Niczego nie żałujcie, bo życie jest za krótkie i zwyczajnie nie ma na to czasu. I bardzo ważna puenta na koniec:

Vamos a vivir al máximo

Jak przy każdym takim wpisie, mam nadzieję, że dotrwaliście do końca i coś wniosło to do waszych przemyśleń. Poproszę o jakąś odpowiedź na znak odbioru, a tymczasem pożegnam się z wami, bo idę cieszyć się urodzinami, które mam okazję spędzać w najcudowniejszym dla mnie miejscu na tym świecie.

Bardzo was kocham i dziękuję, że jesteście. Buziak ❤️

Cześć, kochani. Ten wpis będzie długi, ale zależy mi, żebyście go przeczytali, więc jeśli zdołacie dotrwać do końca, bardzo proszę o zostawienie po sobie jakiejś odpowiedzi w postaci komentarza, nie polubienia.

Natchnęło mnie ostatnio na przemyślenia i muszę się z nimi podzielić.

Zaczęłam obserwować nowe fit kobiety na instagramie i zaliczam to do jednych z lepszych decyzji, jakie podjęłam, bo stanowią one dla mnie niesamowitą motywację i inspirację do zmian.

Zaczęłam być wdzięczna za dobro, które mnie spotyka. Zaczęłam cieszyć się chwilą i podchodzić bardziej optymistycznie do życia. Kiedyś trzeba było wprowadzić zmiany do życia, a czas na miesiąc przed 18 urodzinami, które rozpoczną nowy etap mojego życia chyba jest odpowiedni.

Wróćmy do wdzięczności. Wykazujecie wystarczające jej ilości w życiu codziennym? Jesteście wdzięczni za to, ro robią dla was rodzicie, żebyście mogli mieć lepszą przyszłość? Za to, że macie co zjeść, kiedy na świecie ludzie umierają z głodu? Za dach nad głową i możliwość edukacji? Być może brzmię teraz śmiesznie, a wy pomyślicie „co ty dziewczyno możesz wiedzieć”.

Moje życie nie jest usłane różami i nie żyję w bance mydlanej. Przeszłam bardzo ciężkie chwile, które odbiły się na mnie, kreując mój charakter. Wiem, że większość postrzega mnie jako osobę szczerą, ale pozytywną. Zgadzam się z tym, jednak prawda jest taka, że sama wybrałam taką drogę. Mogłam się załamać i zamknąć w sobie, ale moim zdaniem życie jest za krótkie, żeby wybierać pesymistyczną opcję.

Tak, chciałabym, żeby któraś z moich pasji rozwinęła się na tyle, żeby ludzie mnie dzięki niej rozpoznawali. Czy chcę sławy? Nie nazwałabym tego tak. Po prostu chciałabym mieć grono osób, dla którego będę inspiracją, staną za mną murem i wysłuchają, co mam do powiedzenia.

Dlatego jestem wdzięczna. Za 2300 osób, które obserwują mnie tutaj. Za 1230 osób śledzących mnie na instagramie. Za 609 osób, które subskrybują mój kanał na YouTubie. Każda z tych liczb pokazuje, ile osób z jakiegoś powodu, który nie jest mi całkowicie znany, postanowiło do mnie dołączyć i iść przez życie razem ze mną.

Nie zawsze da się znaleźć słowa, które to wyrażą. Czasami potrzebne są małe uczynki i zachowania.

Znajdźcie chwilę, żeby pomyśleć, ile razy powiedzieliście „dziękuję” lub zwyczajnie się do kogoś uśmiechnęliście.

Ten wpis jest o wiele bardziej chaotyczny, niż chciałam, ale przekazuje to, co miałam do przekazania.

Mam nadzieję, że chociaż garstka mnie wysłuchała i zostawi coś po sobie.

Miłego wieczoru. Dziękuję wam za wszystko ❤️