— otro —

„Nigdy nie przywiązuj się do czegoś tak mocno, że nie umiałbyś bez tego żyć”

Przeczytałam gdzieś ostatnio te słowa i od razu w mojej głowie zrodził się pomysł na kolejny wpis.

Przywiązanie. Znacie to pojęcie? Myślę, że odpowiedź była twierdząca.

Przywiązanie może mieć rożny charakter.

Niektóre przywiązania są dobre i nie mają negatywnego wpływu na nasze życie. Czasami wręcz dodają nam sił.

Inne niszczą nas, kiedy my nawet tego nie zauważamy.

To drugie jednak częściej dotyczy osób. Myślę, że te przywiązania wynikają ze strachu przed całkowitą utratą kogoś, nawet jeśli ta osoba nas wyniszcza. Nie chcemy się odciąć, bo łączy nas swego rodzaju nierozerwalna nić.

Jednak, gdy się postaramy możemy tą nić bardzo łatwo zniszczyć.

Powtórzę to, co prawie za każdym razem – mamy JEDNO życie. Nie warto go marnować.

Życie jest za krótkie, żeby robić rzeczy, których nie lubimy, żeby być wśród ludzi, którzy nas nie chcą, żeby wymuszać więzi, które już nie funkcjonują.

Czeka nas wiele trudnych decyzji. Ale nawet jeśli są trudne, warto je podjąć i zostawić niektórych ludzi są sobą.

Spalić pewne mosty, które tylko wadziły.

I cieszyć się tym, co przyniesie przyszłość.

— z cyklu „mądrości” —

Zazwyczaj staram się przekonać was do tego, że warto śmiało brać życie w swoje ręce i realizować nawet najśmielsze plany.

Ale dzisiaj chciałabym zająć wam chwilę i powiedzieć trochę o strachu i słabościach, które ma każdy. I ja też.

Tak naprawdę boję się przyszłości, mimo że mam na nią plany. Jednak te plany są bardzo śmiałe i bardziej odległe niż powinny.

Zaraz zacznę klasę maturalną, co oznacza, że czeka mnie dużo pracy i najważniejszy egzamin mojego życia, który zadecyduje o zbyt wielu rzeczach. Nie mam kompletnie pomysłu na jaki kierunek studiów chciałabym się wybrać i przeraża mnie ta niewiedza. Boję się tego, co przyniesie mi nadchodzący rok.

Ale to nie jedyne obawy jakie mam.

Czasami, gdy rozmyślam nad życiem i wyobrażam je sobie za jakieś 10 lat, widzę siebie z moim przystojnym mężem piłkarzem Hiszpanem mieszkających w naszym pięknym hiszpańskim domu być może już z dziećmi. I przede wszystkim widzę siebie szczęśliwą, realizującą marzenia i żyjącą pełnią życia.

Ale boję się, że nigdy się stąd nie wyrwę. Że zostanę uziemiona i nie będę mogła nic z tym zrobić.

Obawiam się tego, że nigdy nie znajdę tego jedynego, który będzie mnie kochał i będę chciała z nim żyć. Mam gdzieś w odległych czeluściach mojej głowy, że może nigdzie nie ma mojej bratniej duszy, z którą chciałabym spędzić najpiękniejsze chwile mojego życia.

Boję się przywiązania, bo straciłam zbyt wiele bliskich mi osób. I nie chcę stracić kolejnych. A zwłaszcza przyjaciół, bo przeżyłam z nimi zbyt wiele pięknych chwil.

Staram się być silna i zazwyczaj mi to wychodzi.

Ale czasami są takie momenty, kiedy mam ochotę rzucić wszystko w cholerę i płakać.

Dlaczego wam to wszystko piszę? Żeby uświadomić was, że posiadanie słabości to ludzka rzecz i każdy je ma. Nawet jeśli nie chce ich pokazywać, czyli tak jak ja. Wolę, żeby ktoś myślał, że nie mam serca i nic mnie nie obchodzi niż żeby widział, że jestem słaba.

Ale pamiętajcie, nikt nie jest idealny i pozbawiony jakichkolwiek problemów. Trzeba jedynie umieć się im przeciwstawić i spojrzeć na słabości z innej strony, bo z każdą z nich można wygrać.

A satysfakcja z takiej wygranej smakuje bardzo przyjemnie.