szczerze, moje dzisiejsze kwestowanie pod kościołem było świetne <3
jednakże, jest jedno ALE.
jak zwykle.

otóż, no cóż, cała impreza organizowana była w gminie, w szkole, której właściwie nie znam – zarówno uczniów, jak i budynku.
poszłyśmy z koleżankami przeliczyć te pieniądze, a potem mnie zostawiły. wyszłam na korytarz i nie wiedziałam, co ze sobą zrobić.
było głośno, ja byłam sama. SUPER. zaczęłam wręcz panikować, płakać, a przez telefon nikt rozmawiać nie mógł
finalnie niby wszystko się unormowało, po jakiejś godzinie wróciłam do rozliczeniowego i pomagałam liczyć grosiki. bałam się iść na salę, bo jak tylko słyszałam przysłowiowe kilka osób więcej, zaczynałam się strasznie stresować
po jakichś trzech godzinach wracałam do domu, niby wszystko spoko, do widzenia, do widzenia. poszłam do szatni i się ubrałam, żeby poczekać na mamę na zewnątrz
i… eh
ledwo wyszłam z tej szkoły i zaczęłam tak ryczeć… zeszło ze mnie trochę. to napięcie, stres i hamowane emocje. poczułam się strasznie smutna, bo prawie każdy mnie dziś zignorował.

prywatnie ten wośp nie był dla mnie zbyt ciekawy, ale cóż… mimo wszystko, naprawdę cieszę się, że mogłam aktywnie tam działać w tym roku

przepraszam za straszny chaos