,, – Jamie, posłuchaj! – rzuciła dziewczyna za chłopakiem. Jednak ten już odbiegł. Nie pozostawało jej nic, jak tylko pobiec za nim. Zrzuciła więc torbę z ramienia i pobiegła za nim najszybciej jak mogła.

Biegła przed siebie, z całej siły, próbując mu dorównać. Chciała stanąć przed nim, zablokować mu dalszą drogę i zmusić by go wysłuchał. Ten jeden raz. Do końca, bo to, co chciała mu przekazać, było jej napływem odwagi. Czymś co pielęgnowała w sobie, i ukrywała od dawna, mimo, iż wiedziała, że jej marzenia są nie realne. Bo w końcu on był partyzanem…

Lecz nie poddawała się. Musiała to wyrzucić! Musiała, bo inaczej, już na zawsze będzie odczuwać ból, i to jeszcze większy, niż odczuwa teraz.

Lecz problem tkwił w tym, że ciemnowłosa, była krótkodystansowcem. Mimo że biegła szybko, co jej to dało skoro po parunastu metrach już czuła że nie daje rady? A partyzan wydawał się być niczym nie zmęczony, podczas gdy jej każdy oddech sprawiał ból, każda mięsień piekła niemiłosiernie, a każdy ruch wykonywała z trudem, z przymusu.

– STÓJ, WYSŁUCHAJ MNIE! – Krzyknęła. Jej głos rozdarł powietrz. Lecz partyzan biegł tylko dalej, a nawet przyspieszył. [Imię dziewczyny, które nadal wymyślam] zwalniała. Zaczęła się poddawać. A z braku sił, potknęła się o mały kamyczek.

Taki mały, a jednak taki zdradliwy… i taki groźny.

Upadła i po chwili stoczyła się po lekkim zboczu, opuszczając brukowaną alejkę i turlając się przez trawnik. Po chwili uderzyła z pędem głową o coś twardego: wielki dąb, pod którym często siadała z książką. Przed oczami pojawiła jej się ciemność. Zdołała usłyszeć nad sobą tylko jego głos:

– {Imię dziewczyny] wszystko dobrze!?

– Prosze wysłuchaj mnie – wyszeptała słabym głosem, a po chwili przed oczami miała juz tylko ciemność"

Serdecznie zapraszam wszystkich na pogrzeb tego profilu