*Druga tajemnica istnienia*

Nigdy w życiu nie myłam się tak niechętnie, jak ostatniego wieczoru. Zapach owocowego szamponu, który zazwyczaj kochałam; dzisiaj przyprawiał mnie o mdłości. Wolałabym czuć woń Twoich męskich perfum. Każda zimna kropla na moim rozgrzanym ciele zmywała ze mnie odrobinę Twojego dotyku. Może to głupie, ale kiedy muskałeś delikatnie moje usta… czułam się, jakbym osiągnęła niebo. Twoja ręka idzie w górę, moja błądzi w dół, Twoje usta na moim obojczyku, moje tuż przy Twoim kroczu, Twoje wargi powoli pieszczą mój odkryty dekolt, moje zachłannie mkną po Twoim torsie… Jakby to była po prostu pieprzona miłość. Jak z bajek, komedi romantycznych, książek. Ciągnęłam Cię za włosy, kiedy Ty ostrożnie przyciągałeś mnie do siebie i wbijałeś zęby, w moją opaloną skórę. Podtrzymałeś mój policzek, gdy całowałeś mnie na pożegnanie. Nigdy tego nie zapomnę.

*Pierwsza tajemnica istnienia*

Może trochę głupio to zabrzmi, ale dla mnie to słońce jest śmiercią, a deszcz jest życiem. Odczuwam wszystkie odłamki nieskończoność, za każdym razem, kiedy patrzę w niebo. Jestem szczęśliwa, ale płaczę. Mam wrażenie jakbym moje serce pragnęło niemożliwego i może rzeczywiście tak jest, lecz… obiecałam sobie kiedyś, że posiądę wszystko. Nawet niemożliwe. Szczerze mówiąc nienawidzę słowa „posiadać”. Nic nie jest nam dane na własność. To, co wydaje nam się być nasze jest tylko iluzją. Nawet nasze istnienie nie należy do nas, tylko do Boga. Ale wracając do słońca i deszczu… chociaż co tu dużo mówić! Pochowajcie mnie w czasie tęczy. Na granicy bólu i niewiedzy. Bo radość nie jest radością, a niewiedzą – nieznaniem żalu i cierpienia.

Wszyscy jesteśmy ślepi. Żyjemy w świecie samotnych głupców otoczeni wszystkim, tylko nie miłością. Mamy serca z metalu, nawet nie z lodu, nie z kamienia. Nie wpuszczamy do nich kogo, kto naprawdę pragnie nas pokochać; taką prawdziwą, niezmąconą kłamstwami obsesją.