Siedzimy sobie i oglądamy "the voice of Poland" i nagle puszczają Harry'ego i tak sobie myślę "dobra, mogę was szanować"… Po czy m chwilę później puszczają Taylor i ja takie "dobra, jednak nie"
Nie na widzę jej prawie tak bardzo jak Olivii, a prawie ponieważ jej nic chyba nie przebije

Od pewnego momentu w moim życiu i pewnych sytuacji nauczyłam się ukrywać emocje, źle na tym wychodziłam i źle się to kończyło dla wszystkich, więc po prostu stałam się osobą bez uczuć…
Niby jak się komuś popatrzy w oczy to się widzi mimo wszytsko, ale nawet wzrok potrafiłam zmienić na pusty i wyprany z emocji…

A półtora roku temu okazało się że są rzeczy które mimo wszytsko w jakiś sposób na mnie wpływają…

Rok temu okazało się że jednak w dalszym ciągu potrafię się śmiać i płakać (przez długi czas nawet tego nie mogłam)

A 7 miesięcy temu, prawie równe 7 miesięcy temu okazało się że mam nawet uczucia i że gdzieś tam pozostało coś z mojej radości i miłości do małych rzeczy…

Chociaż mimo że nie było tgeo w planie i stało się to przez przypadek to dobrze że się wydarzyło bo dzięki temu kiedy niechciane wcześniej emocje wyszły na wierzch, w mogłoby się wydać, nieodpowiednim momencie to dzięki temu niektóre osoby dowiedziały się jak ważne były, są i będą dla mnie i nie musiałam tego mówić, wystarczy że popatrzyli mi w oczy, a jeszcze nie tak dawno nic w nich nie było…