(WN)
Bo na razie wygląda to tak
(PS. Postanowiłem użyć perspetkywy Michaela, ale będzie się zmieniać na tą Henry'ego też)

Krzyk. Michael wpatrywał się w żółtego robotycznego niedźwiedzia. Wgryziony był w dziecko z czarną koszulą w białe paski. Z jego ostrych zębisk ulatniała się krew. Wszyscy krzyczeli przerażeni, i cofali się, jakby zaraz jeden z robotów miał się na nich rzucić. Ręce Michaela były pokryte w czerwonej mazi. Krew. Krew brata. Łzy dziecka łączyły się z krwią, tworząc okropną mieszankę. W powietrzu unosił się zapach właśnie krwi i otartego metalu. Robot stał nieruchomo, jakby nic się nie stało.