To dam wam spojler, do tego:
„- No chodź, do mnie – Lance wszedł do lwa.
– No nie wiem… co jeśli mnie tam zabijesz? – mrugnęłam do niego.
– Niczego nie mogę obiecać – wzruszył ramionami.
– W takim razie idę – zdecydowałam.
– Nie powinnyśmy mieszać w to zwykłych ludzi – zaprzeczył Keith.
– Ona jest niezwykła – sprostował kierowca niebieskiego lwa.
– A żebyś wiedział – uśmiechnęłam się do „jeża”. – Chwila…LANCE!
Keith wybuchnął śmiechem i wszedł do swojego pojazdu a ja dołączyłam do Lance’a.
Gdy tylko wyjechaliśmy zobaczyłam czarne coś. Gdy podjechaliśmy bliżej, okazało się, że to… SAKURA!
Lance nie wiedział nic o tym, że jestem heroską, ani ninją, choć wiedział, że mam jakieś moce.
– Lance, uważaj! – krzyknęłam ale było już za późno. Demonica wystrzeliła czarny pocisk w naszą stronę. Szatyn szybko chwycił za kierownicę ale nie zdążył. Przez pocisk upadłam.
– Nic ci nie jest? – upewnił się chłopak.
– Nic – jęknęłam, wstając. – Uważaj, kolejny pocisk!
Lew upadł i drzwi się otworzyły. Lance bardzo się skupił, widocznie jakoś chciał naprawić lwa, gdyż te drzwi to na pewno jakaś awaria. Reszta drużyny walczyła ze sługami Sakury. Zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, wyleciałam prosto na pustynny piasek.
– Hannah! – krzyknął Lance.
– Na reszcie! – ucieszył się mój wróg numer jeden. Wyjęłam mój sztylet i zaczęłam się odsuwać.
– Odejdź – warknęłam. Wtedy w demonice walnął pocisk ale ona nadal do mnie szła. Postanowiłam zaatakować. Z rozmachu wymierzyłam w jej brzuch ale ona szybko zaaregowała. Za pomocą czarnej magii, jakaś wielka łapa złapała mnie za bluzkę i rzuciła prosto w lwa Hunka. Mocno oberwałam, mój sztylet wypadł mi z dłoni. Nie miałam już sił. A ten lew był bardzo twardy. Zobaczyłam czarne kropki, głos Lance’a. Szybko wysiadł z pojazdu, mimo protestów Shiro. Po chwili widziałam jego twarz.
– Mój…plecak…nektar…ambrozja – wydusiłam.
– Co? Jaki nektar, jaka ambrozja?!
Ale ja już nie odpowiedziałam, bo obok coś wybuchło i straciłam przytomność”