Moja nieprzyjemna sytuacja z dzieckiem ze świetlicy
U nas w szkole można odbywać wolontariat poprzez pomaganie dzieciom i bawienie się z nimi na świetlicy po lekcjach. No i ja zapisałam się na środy, więc byłam tam dzisiaj. Generalnie tydzień temu poznałam takiego miłego Marka. Jest Białorusinem, ale bardzo dobrze mówi po polsku, jednak ma problemy z pisownią polskich wyrazów. Pomogłam mu z zadaniem domowym, tak samo jak tydzień temu. Potem panie włączyły dzieciom film i poszłam z nimi go oglądać i ich pilnować, a moje koleżanki (chodzą ze mną) zostały przy zadaniach domowych. No i siedziałam obok tego Marka podczas oglądania i przez przypadek wpadłam na niego lekko ramieniem. Wtedy chłopak zaczął się pocić i bardzo ciężko i szybko oddychał, a ręka, ta w którą go dotknęłam, mocno mu się trzęsła. Po chwili widziałam jak płakał i jak się do niego odezwałam to on do mnie "Nie mów mi nic, bo przez ciebie umieram." i mu się zapytałam co się takiego stało, a on położył się na ziemi i mówił, że za chwilę umrze. Mówiłam do niego w miarę możliwości spokojnie i kazałam mu oddychać powoli, mówiłam, że to tylko jego myśli, że tak nie jest naprawdę, co jakiś czas pytałam się o jego uczucia i to czy go coś boli. Powiedziałam innym dzieciom, żeby na chwilę odeszły, a ja cały czas siedziałam koło niego. Moja przyjaciółka podeszła do mnie i spytała się "Co się dzieje?", a ja do niej, że Mark ma chyba atak paniki. Następnie ta przyjaciółka poszła po panią, ale pani nie zwróciła na to większej uwagi. Musiałyśmy same zająć się (około) 30 dzieci z czego jednym z atakiem paniki. Pani nic nie zrobiła z tym co się działo. Mark nie mógł nawet wstać i ciężko mu było mówić. Starałam się mimo wszystko cały czas mieć z nim kontakt. Mówiłam do niego. Pytałam się czy mnie rozumie. Starałam się najpierw uspokoić jego myśli, potem oddech i na końcu rozluźnić jego ciało, ale to nie było takie proste. Co chwila się pytał czy nie leci mu krew, czy nie umiera, czy jestem koło niego, czy mogę go uratować. Po około pół godzinie udało mi się wreszcie w pełni uspokoić. Przytuliłam go i poszłam do pani jej powiedzieć o tym, co się stało. A pani do mnie "Mark już tak ma". Wróciłam do Marka i się zapytałam, czy wie co takiego się stało, że miał atak paniki, a on, że jego tata bił jego mamę i jego, że po prostu dotknęłam go w miejsce blizny, którą miał po dość ostrym pobiciu. Jak jego mama przyszła to jej wytłumaczyłam co się stało i ona mi powiedziała, że wcześniej nikt jej o tym nie powiedział. Najbardziej w tej sytuacji wkurza mnie to, ma tak od początku przychodzenie na świetlicę czyli 1,5 roku i nikt się tym nie zajął, a chłopak mógł już dawno zacząć leczenie😭