Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś.
Strasznie trudno mi jest zaakceptować Twoją decyzję, choć staram się, jak tylko potrafię.
Rozumiem, że niektórzy kończą z sQ, bo po prostu już nie interesuje ich pisanie czy też nie mają na to czasu, ale wydaje mi się, że u Ciebie było inaczej — i to mnie strasznie martwi.
Choć dobrze zdaję sobie sprawę z tego, iż Cię nie znam zbyt dobrze i że być może nie powinnam tego mówić, ale myślę, że Twoja decyzja była błędem. Dużym błędem.
Nie chodzi mi tutaj o fakt, ilu masz obserwujących czy też to, że czekają na Twoje opowiadania. To nie to.
Chodzi mi o to, że Twoi obserwatorzy byli Ci bardzo oddani, nie znając Cię, chcieli, abyś poczuła się lepiej i próbowali wesprzeć Cię ze wszystkich sił. Taka jest prawda, ale nie mam zamiaru wzbudzać w Tobie poczucia winy czy czegoś takiego. Nie. Tylko wydaje mi się, że bez nich będzie Ci jeszcze ciężej. Jeszcze trudniej.
Nie mam pojęcia, jak oddziaływały na Ciebie nasze słowa, ale sądzę, że dzięki nim, chociaż chwilowo, czułaś się odrobinę lepiej.
Teraz pozbyłaś się i tej odrobiny.
Mimo wszystko, mam nadzieję, że uda Ci się dojść ze wszystkim do ładu.
Że znowu się będziesz uśmiechać.
Że po prostu będziesz czuć szczęście wokół.