Ludzie pytają, „Jak tam?”, „Już lepiej się czujesz”, „Wszystko w porządku?”, ale odpowiedź zawsze jest taka sama- taka, jaką chcą usłyszeć, nie taka jaka jest naprawdę.
Nikt nie chciałby usłyszeć prawdy. Więc jej nie mówię. Mówię, że „wszystko spoczko”, czując się jak oszustka.
Nie powiem przecież, że jestem złamana, upadam i cierpię. Moje lęki mnie przerastają, podważam wiarygodność każdych słów każdej osoby, obwiniam się za wszystko co się wokół mnie dzieje. Moja rodzina z każdym dniem staje się coraz bardziej dysfunkcyjna, a moja matka rani mnie mocniej niż żyletka moją skórę. Nie powiem, że mam problemy z odżywianiem, że nie mogę przestać myśleć o jedzeniu, o tym ile jem i co jem, jaki to będzie miało wpływ na moje ciało, że boję się jedzenia. Nie powiem, że nie jestem w stanie normalnie funkcjonować, uczyć się i szykować do szkoły, bo nawet tak pozornie proste rzeczy sprawią mi niewyobrażalną trudność. Nie powiem, że potrzebuję miłości. Albo że mam gdzieś wszystko, co moja mama mi daje, bo jedyna rzecz jaką od niej potrzebuję jest niematerialna, a ona nigdy mi jej nie da. Nie powiem, że nawet wiedząc, że moja mama jest dobrym człowiekiem dla innych, ja jej nienawidzę- to brzmi zbyt źle, stawia mnie w czarnym świetle okropnej córki. Ale ona jest osobą, która zraniła, która nadal rani mnie najbardziej, ona mnie zniszczyła i zabiła wszystko, co miałam będąc dzieckiem. Ona sprawiła, że jestem przepełniona lękiem i bólem, że mam obsesję kontroli, że nie akceptuję samej siebie i ciepię.
Jakkolwiek to źle brzmi, taka jest prawda. Nigdy jej tego nie powiem, ale winię ją za to- nie twierdzę, że to nie jest też moja wina, ale ona to zaczęła.
Zniszczyła też mojego brata. I teraz wiem, jak bardzo jego ból jest również moim bólem.
Chciałabym to wszystko zmienić, cofnąć się w czasie i to naprawić, ale nie mogę. Muszę nauczyć się żyć z myślą, że moja matka ma rację, jestem złym człowiekiem i nie zasługuję na nic dobrego, jestem niewystarczająca i powinnam być inna.
Przykro mi, przepraszam, że nie jestem inna. Jestem złamaną osobą o skruszonym sercu i nie umiem się od tego uwolnić.

~GoldenTrio

Dlaczego są takie dni, kiedy wszystko dotyka mnie bardziej, boli mocniej, przeraża silniej? Dlaczego te dni są ostatnio tak częste?
Czy ze mną jest coś nie tak? Jestem zbyt słaba, niewystarczająca, niewartościowa?
Dlaczego on pojawia się w moich myślach, choć nawet nie rozmawiamy? Czy moje wyobrażenie o nim sprawia, że chciałabym by stało się prawdą?
Dlaczego tak często czuję się samotna, nawet gdy wszędzie wokół otaczają mnie ludzie? Nawet, gdy wiem, że mam obok siebie osoby, które mogę nazwać prawdziwymi przyjaciółmi, dlaczego i tak podważam prawdziwość tej przyjaźni?
Dlaczego coraz częściej szukam sposoby, żeby uciec od rzeczywistości, swoim myśli?
Dlaczego zrobienie czegokolwiek sprawia mi ostatnio tak wiele trudu? Czy to nawrót? Czy będzie gorzej, znów stracę totalnie nadzieję, zagubię się we własnych myślach i zacznę rozważać rzeczy, których nie chcę, ale czuję potrzebę zrobienia?
Czy kiedykolwiek poczuję się w pełni piękna, wystarczająca i kochana za to kim jestem? Czy na to nie zasłużyłam, może nie jestem dobrym człowiekiem i nie zasługuję na miłość?
Dlaczego strach paraliżuje mnie tak często, dusi w środku i nie pozwala ruszyć na przód, zrobić kroku ku zmianie?
Dlaczego czuję, że tonę, a moje lęki rosną z każdym dniem?
Jak długo mam jeszcze wytrzymać, kiedy jestem tak potwornie zmęczona udawaniem, że wszystko jest dobrze? Zmęczona tym, że nic nie jest w porządku.

~GoldenTrio