Hej. Nie wiem jak zacząć ten wpis, nie wiem nawet do końca co właściwie chcę w nim przekazać, ale potrzebuję chyba wyrzucić z głowy kilka myśli.
Jak często mówimy sobie, że nie jesteśmy wystarczająco ładni, mili, pracowici? Że nie zasługujemy na coś? Że nie spełniamy oczekiwań?
Czy powiedzielibyśmy to samo komuś innemu? Zapewne nie, więc dlaczego nie mamy problemu, żeby powiedzieć to nam samym?
Przyglądaliście się kiedyś dzieciom? Jak wesołe biegają po podwórku, zaprzyjaźniają się w ciągu chwili, mówią co czują, nawet jeśli niewiele wiedzą, i nie boją się być sobą? Gdy dorastamy, nasze lęki rosną wraz z nami. Przestajemy być tak pewni siebie, chowamy się pod maskami, boimy się opinii innych, krytyki. Boimy się bycia sobą. Boimy się, że ktoś będzie oceniał to kim jesteśmy, jak wyglądamy, ile mamy lat, w jakiej szkole jesteśmy, w jakiej rodzinie się wychowaliśmy, co lubimy, jakiej muzyki słuchamy.
Dlaczego ukrywamy to kim jesteśmy? Dlaczego boimy się powiedzieć prawdę o sobie?
To nic złego, że nie wyglądamy jak modelki, nie uczymy się najlepiej w klasie, słuchamy muzyki, której inni nie lubią, czy że jesteśmy młodsi. Czy naprawdę to wszystko ma aż tak wielkie znaczenie, by pod ten pryzmat oceniać? Czy to nie nasze zachowanie powinno odzwierciedlać to kim jesteśmy?
Nikt nie jest idealny. Nie mamy idealnych ciało, charakterów. Każdy ma jakąś słabość, coś czego w sobie nie lubi, ale jeśli nie jesteśmy w stanie tego zmienić, czy nie lepiej to zaakceptować niż nienawidzić? Nie musimy być idealni.
Ja już dłużej nie chcę się chować. Nie chcę się wstydzić tego, jak wyglądam, ile mam lat czy jakiej muzyki słucham. Nie zamierzam już dłużej udawać kogoś kim nie jestem. Nie zamierzam bać się przyszłości, stresować się rzeczami na które nie mam wpływu. Nie chcę bać się, że nie spełnię czyichś oczekiwań względem mnie. Jeśli komuś nie odpowiada to kim jestem, to znaczy, że być może ta osoba nie powinna dłużej zajmować roli w moim życiu.
Każdego dnia się zmieniamy, dorastamy, musimy stawiać czoła przeciwnościom, ale nie zapominajmy, że jedna rzecz nie przekreśli wszystkich naszych planów. Ja wierzę, że wszystko dzieje się z jakieś przyczyny. Być może coś się nie stało, ponieważ to nie było twoim przeznaczeniem. Może ktoś nas opuścił, by ustąpić miejsca osobie, która ma zostać z nami do końca?
Nie poddawajmy się w walce o marzenia. Bo nawet jeśli teraz wszystko wydaje się kruszyć, kiedyś znów będzie dobrze. Nie powiem ile czasu to zajmie, ale przysięgam, że w którymś momencie każdy z nas odnajdzie prawdziwe szczęście.
Szanujmy innych, traktujmy ludzi, tak jak sami chcemy być traktowani. Bądźmy dobrzy dla innych i samych siebie. Siejmy miłość, a nie nienawiść.

~GoldenTrio

Life update.
W ostatnim czasie sporo się zmieniło. I mogę szczerze przyznać, że czuję się lepiej. Powoli zaczynam widzieć swoją przyszłość, zaczynam wiedzieć czego chcę. Powoli zaczynam czuć się lepiej z samą sobą. I powoli przestaję widzieć siebie pod pryzmat tego, co mówią inni. Przestaję usilnie próbować zatrzymać wokół siebie ludzi, którym na mnie nie zależy wystarczająco mocno, by zostać przy mnie.
Niestety muszę przyznać, że w ostatnim czasie nie napisałam żadnego opowiadania, a jest to spowodowane nawałem rzeczy związanych ze szkołą. Ale zamierzam to zmienić. Mam nadzieję, że za dwa tygodnie już będzie po wszystkim, a ja w końcu będę mogła zabrać się za pisanie, próbowanie nowych rzeczy. I w końcu odetchnę bez stresu.
Tak więc, spróbuję dokończyć wszystkie zaczęte serie i dodać coś nowego, o ile się uda. Dajcie mi tylko jeszcze trochę czasu.
Swoją drogą, jakiś czas temu chciałam zrobić Q&A ale ostatecznie go nie zrobiłam, więc jeśli chcecie to zadajcie mi jeszcze raz pytania, a ja odpowiem na nie jak tylko skończy się nawał wszystkie związanego ze szkołą.
Miłego dnia,

~GoldenTrio